اين شعله جاودانى را در دلها زنده نگه دارد و سرزمين جانها را با اين آب حيات آبيارى كند تا بذرهاى نيكى و پاكى در وجودشان به ثمر بنشيند و در پرتو توحيد رنگ الهى و صبغة اللّه را پذيرا شوند.

بى‌شك شهادت به رسالت پيامبر (ص) و توجّه به مأموريتهاى او و كتاب آسمانيش بهترين زمينه‌ساز پيشرفت حقيقت توحيد در اعماق وجود انسانهاست.

2- درخشش توحيد خالص در زندگى امير مؤمنان (ع)

على (ع) پيش از آن كه ديگران را به سوى اين حقيقت بزرگ (توحيد) دعوت كند خود مظهر تمام عيار آن بود. در تمام عمرش لحظه‌اى براى بت سجده نكرد و گرد و غبار شرك بر دامان پاكش ننشست. هر گامى بر مى‌داشت براى خدا و هر حركتى مى‌كرد براى جلب رضاى او بود. از آغاز عمرش تا پايان عمر پيامبر (ص) همه جا در خدمتش بود و از جان و دل مى‌كوشيد.

داستان معروف پيكار او با «عمرو بن عبدود» در آن هنگام كه عمرو، بر زمين افتاده بود و حضرت مى‌خواست كار او را يكسره كند معروف است، آرى سپاهيان اسلام با كمال تعجّب ديدند كه در اين لحظه حسّاس، على (ع) توقف كرد (و شايد برخاست و كمى راه رفت) سپس برگشت و كار عمرو را يكسره كرد. هنگامى كه از علّت اين ماجرا پرسيدند، فرمود: «قد كان شتم امّى و تفل فى وجهى فخشيت ان اضربه لحظّ نفسى فتركته حتّى سكن ما بى ثمّ قتلته فى اللّه، او به مادرم دشنام داد و آب دهان بر صورتم افكند من ترسيدم اگر آخرين ضربه را بر او وارد كنم به خاطر هواى نفس باشد او را رها كردم تا خشم من فرو نشست سپس براى خدا او را به قتل رساندم». [1]

[1] مناقب ابن شهر آشوب، جلد 2، صفحه 115 (مستدرك الوسائل، جلد 18، صفحه 28) و بحار الانوار، جلد 41، صفحه 51.