جالب اين كه از ميان صفات ويژه پيامبران، در اين جا، روى استقامت و شهامت و پايمردى آنان تكيه شده است.

در ادامه معرفى پيامبران، چنين مى‌فرمايد: «پيامبرانى كه بعضى به ظهور پيامبران آينده بشارت داده شده بودند يا به وسيله پيامبران پيشين شناخته شدند» (من سابق سمّى له من بعده او غابر [1] عرّفه من قبله).

در اين عبارت يكى از روشهاى مهم شناسايى انبيا را مشخص فرموده است و آن اين كه انبياى پيشين، انبياى بعد را معرفى مى‌كردند و انبيا بعد، به وسيله پيامبران پيشين شناخته مى‌شدند. [2] در پايان اين فراز مى‌افزايد: «به اين ترتيب، قرنها گذشت و روزگاران سپرى شد، پدران رفتند و فرزندان جانشين آنها شدند» (على ذلك نسلت‌ [3] القرون و مضت الدّهور و سلفت الآباء و خلفت الابناء).

نكته‌ها

1- پيامبران به منزله باغبانند!

از تعبيرات بسيار زيبا و حساب شده‌اى كه در اين كلام امام (ع) آمده است به خوبى استفاده مى‌شود كه دست قدرت خدا استعداد همه نيكيها و خوشبختيها را

[1] «غابر» از مادّه «غبار و غبور» به معنى هر چيزى است كه باقى مى‌ماند و لذا باقيمانده شير در پستان را غبرة مى‌گويند و باقيمانده خاك را در فضا غبار مى‌نامند و به اشخاص يا زمانهاى گذشته «غابر» گفته مى‌شود. (به مقاييس، مفردات و لسان العرب مراجعه شود).

[2] در بعضى از نسخه‌هاى نهج البلاغه «سمّى» به صورت فعل مجهول نوشته شده و آنچه در بالا گفته شد موافق همين نسخه است ولى اگر به صورت فعل معلوم باشد مفهومش چنين مى‌شود «پيامبرانى كه پيامبر بعد نام آنها را ذكر كرده است» ولى احتمال اوّل مناسبتر است.

[3] تعبير به «نسلت القرون» از ماده «نسل» كه به معنى فزونى فرزندان است مى‌باشد و اين تعبير كنايه زيبايى است از قرنهايى كه پشت سر هم در مى‌آيند گويى هر قرنى از قرن ديگر متولد مى‌شود و اين فرزندان پيوسته فزونى مى‌گيرند.