دوّم اين كه: نعمتهاى فراموش شده الهى را به ياد او آورند، چرا كه در وجود انسان نعمتهاى مادّى و معنوى بسيار است كه اگر از آن به خوبى بهره‌گيرى كند مى‌تواند كاخ سعادت خود را بر پايه آنها بنا نمايد، ولى فراموش شدن اين نعمتها، سبب از دست رفتن آنها مى‌شود، درست همانند باغبانى كه نه از آبهاى موجود باغ براى آبيارى استفاده مى‌كند و نه از ميوه‌هاى درختانش به موقع مى‌چيند. هر گاه كسى بيايد و اين نعمتهاى فراموش شده را به خاطر او بياورد، بزرگترين خدمت را به او كرده است و انبيا چنين بوده‌اند.

سوّم اين كه: از طريق استدلالات عقلى (علاوه بر مسائل فطرى) بر آنها اتمام حجّت كنند و تعليمات آسمانى و فرمانهاى الهى را به او برسانند.

چهارم اين كه: گنجينه‌هاى دانش كه در درون عقلها نهفته است براى او آشكار سازند چرا كه دست قدرت پروردگار، گنجينه‌هاى بسيار عظيم و گرانبها در درون عقل آدمى نهاده كه اگر كشف و آشكار شوند جهشى عظيم در علوم و دانشها و معارف حاصل مى‌شود، ولى غفلت و تعليمات غلط و گناهان و آلودگيهاى اخلاقى، پرده‌هايى بر آن مى‌افكند و آن را مستور مى‌سازد. پيامبران اين حجابها را بر مى‌گيرند و آن گنجينه‌ها را آشكار مى‌كنند.

سپس به پنجمين هدف، پرداخته و نشان دادن آيات الهى را از سوى پيامبران در عالم آفرينش به انسان يادآور مى‌شود، مى‌فرمايد: « (و هدف اين بود كه) آيات قدرت خدا را به آنان نشان دهند» (و يروهم آيات المقدرة) و بعد به شرح اين آيات پرداخته، مى‌فرمايد از جمله:

«سقف بر افراشته آسمان كه بر فراز آنها قرار گرفته.

و اين گاهواره زمين كه در زير پاى آنها نهاده.

و آن وسايل زندگى كه حيات را به آنها مى‌بخشد.