هوس و شياطين بودن گرديد، سبب شد كه خداوند، پيامبران بسيارى را با مسئوليت‌هاى بسيارى سنگين به سوى جامعه بشريّت بفرستد كه در بخش آينده كلام امام (ع)، هم به مسئوليت‌هاى آنها و هم به ويژگيهاى اخلاقى و عملى آنان اشاره شده است.

سپس به فلسفه بعثت انبيا اشاره فرموده، مى‌گويد: «پس خداوند پيامبرانش را در ميان انسانها مبعوث كرد و رسولان خود را پى در پى به سوى آنان فرستاد تا پيمان فطرت را از آنان مطالبه كنند و نعمتهاى فراموش شده الهى را به آنان يادآورى نمايند و با ابلاغ دستورهاى خدا، حجّت را بر آنها تمام نمايند و گنجهاى پنهانى عقلها را براى آنان آشكار سازند» (فبعث فيهم رسله و واتر اليهم! [1] انبيائه ليستادوهم ميثاق فطرته و يذكّروهم منسيّ نعمته و يحتجّوا عليهم بالتّبليغ و يثيروا لهم دفائن العقول).

در اين جا امام (ع) به چهار هدف عمده در مورد بعثت انبيا اشاره فرموده است: نخست مطالبه پيمان فطرت.

گفتيم خداوند، معارف توحيدى را در سرشت انسان قرار داده و هر انسانى اگر با اين فطرت دست نخورده، پرورش يابد و آموزشهاى نادرست، او را منحرف نسازد و پدران و مادران مشرك، روح او را آلوده نكنند به طور طبيعى و فطرى يگانه‌پرست خواهد بود و در سايه اين فطرت توحيدى به نيكيها و حق و عدالت پايبند خواهد بود، پيامبران مى‌آيند تا انسانهاى منحرف شده را به فطرت توحيدى باز گردانند.

[1] «واتر» از مادّه «وتر» گرفته شده كه به معناى فرد در مقابل شفع (زوج) مى‌باشد و در اين جا به معنى واحد است يعنى پيامبران يكى بعد از ديگرى براى هدايت خلق خدا آمدند. و بعضى گفته‌اند اين تعبير به معناى پشت سر هم قرار گرفتن با فاصله است مثلا گفته مى‌شود:

«واتر ما عليه من الصّوم، يعنى يك روز روزه گرفت و يك روز افطار كرد» در مقابل «متدارك» كه پشت سر هم قرار گرفتن بدون فاصله است.