ارزنده باشد و هم خالى از هرگونه شبهه و آلودگى به حرام.

شأن نزولهايى كه در بالا ذكر شد عموميّت معنى آيه را نيز تأييد مى‌كند.

وجمله‌ «لَسْتُم بِآخِذِيهِ إِلَّا أَن تُغْمِضُواْ فِيهِ؛ خودتان حاضر نيستيد اموال غير طيّب را قبول كنيد مگر با اغماض و كراهت» دليل بر اين نيست كه منظور منحصراً پاكى ظاهرى است، زيرا افراد با ايمان هم حاضر نيستند اموالى كه از نظر ظاهرى آلوده و يا بى‌ارزش باشد، بپذيرند و هم اموال شبهه‌ناك را مگر با چشم‌پوشى و كراهت.

جمله‌ «مَاكَسَبْتُمْ؛ آنچه به دست آورده‌ايد» اشاره به درآمدهاى تجارى است؛ و جمله‌ «مِمَّآ أَخْرَجْنَا ...» اشاره به درآمدهاى «زراعى» و «معادن و منابع زيرزمينى» است.

بنابراين، تمام انواع درآمدها را شامل مى‌شود، زيرا سرچشمه تمام اموالى كه انسان دارد زمين و منابع گوناگون آن است و حتّى صنايع و تجارات و دامدارى و مانند آن نيز از آن مايه مى‌گيرد.

ضمناً اين جمله اشاره لطيفى دارد به اين كه تمام منابع را ما در اختيار شما گذاشتيم، بنابراين نبايد از انفاق كردن قسمتى از آن در راه خدا مضايقه داشته باشيد.

سپس مى‌فرمايد: «وَلَاتَيَمَّمُواْ ا لْخَبِيثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَلَسْتُم بِآخِذِيهِ إِلَّا أَن تُغْمِضُواْ فِيهِ»

از آنجا كه بعضى از مردم عادت كرده‌اند هميشه از اموال كم ارزش و آنچه تقريباً از مصرف افتاده و قابل استفاده خودشان نيست انفاق كنند، و اين گونه انفاقها، نه موجب تربيت معنوى و پرورش روح انسانى در