انفاق‌كننده است و نه سود چندانى به حال نيازمندان دارد، بلكه گاه يك نوع اهانت و تحقير نسبت به آنها نيز محسوب مى‌شود.

اين جمله، صريحاً مردم را از اين كار نهى مى‌كند و مى‌گويد: چگونه از اين گونه اموال انفاق مى‌كنيد در حالى كه خودتان حاضر به پذيرش آن نيستيد، مگر با كراهت، آيا بايد برادران مسلمان شما، و از آن بالاتر، خدايى كه در راه او انفاق مى‌كنيد، در نظر شما از خودتان كمتر باشند!

و در حقيقت، آيه به نكته دقيقى اشاره مى‌كند و آن اين كه انفاقهايى كه در راه خدا مى‌شود يك طرف آن مستمندان هستند، و طرف ديگر خدايى است كه به خاطر او انفاق انجام مى‌گيرد؛ در اين حال، اگر اموال پست و كم ارزش انتخاب شود از يك سو توهين به مقام قدس پروردگار محسوب مى‌شود كه او را شايسته اجناس «طيّب» نشمرده، و از سوى ديگر تحقيرى است نسبت به نيازمندانى كه ممكن است على رغم تهيدستى مقام والايى از نظر ايمان و انسانيّت داشته باشند و روح آنها بر اثر چنين انفاقى آزرده گردد.

در ضمن بايد توجّه داشت كه جمله‌ «لا تيمّموا؛ قصد نكنيد» ممكن است اشاره به اين باشد كه اگر در لابه‌لاى اموالى كه انسان انفاق مى‌كند بدون توجّه چيز نامرغوبى باشد مشمول اين سخن نيست بلكه اين سخن درباره آنها است كه عمداً اقدام به چنين كارى مى‌كنند.

و در پايان آيه مى‌فرمايد:

«وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ غَنِىٌّ حَمِيدٌ؛ بدانيد خداوند بى‌نياز و شايسته ستايش است‌.»

اشاره به اين كه توجّه داشته باشيد كه در راه خداوندى انفاق مى‌كنيد كه‌