نهى كرد و فرمود از اموال پاك و حلال انفاق كنند!

در «تفسير مجمع البيان» پس از نقل اين حديث، از على عليه السلام نقل مى‌كند كه فرمود اين آيه درباره كسانى نازل گرديد كه به هنگام انفاق، خرماهاى خشك و نامرغوب را با خرماى خوب مخلوط مى‌كردند به آنها دستور داده شد كه از اين كار بپرهيزند.

اين دو شأن نزول هيچ‌گونه منافاتى با هم ندارند و ممكن است آيه در مورد هر دو دوسته نازل شده باشد كه يكى ناظر به پاكى معنوى و ديگرى ناظر به مرغوبيّت مادّى و ظاهرى انفاق است.

ولى بايد توجّه داشت كه طبق آيه 275 سوره بقره، كسانى كه در زمان جاهليّت اموالى از طريق رباخوارى جمع آورى كرده بودند و پس از نزول آيه خوددارى از ادامه رباخوارى نمودند، اموال گذشته بر آنها حلال شده است يعنى اين قانون شامل گذشته نمى‌شده، ولى مسلّم است كه اين مال در عين حلال بودن با اموال ديگر فرق داشت و در حقيقت شبيه اموالى بود كه از طرق مكروه به دست بيايد.

چگونه اموالى را بايد انفاق كرد؟

در اين آيه چگونگى مالى كه بايد انفاق شود تشريح مى‌گردد. در جمله اوّل آيه، خداوند به مردم با ايمان دستور مى‌دهد كه از «طيّبات» اموال خود انفاق كنند؛ مى‌دانيم‌ «طيّب» در لغت به معنى پاكيزه است و «طيّبات» جمع آن است و همان‌طور كه به پاكيزگى ظاهرى و مادّى گفته مى‌شود به پاكيزگى معنوى و باطنى نيز اطلاق مى‌گردد؛ يعنى، اموالى كه هم خوب و مفيد و