«هر موجودى نيازمند به آفريننده‌اى است» منظور از «هر موجود» موجوداتى است كه هستى و وجود آنها از درون ذاتشان و از خودشان نباشد؛ چنين موجوداتى مسلّماً نيازمند به آفريننده هستند؛ ولى موجودى كه هستى آن از خود اوست و عين وجود و هستى است و به اصطلاح فلسفه شرق «واجب الوجود» است، نيازى به آفريننده ندارد.

خدا يك وجود ازلى و هميشگى است؛ بدون آغاز و انجام، و چنين وجودى، علّت لازم ندارد.

اگر آقاى‌ «راسل» يا «مترلينگ» خدا را قبول نكنند، بالاخره وجود «مادّه نخستين» را قبول دارند يا نه؟ بگوييد ببينم اين «مادّه نخستين» از كجا پيدا شد؟ اگر قانون عليّت، يك قانون عمومى و همگانى است، چرا مادّه نخستين از آن مستثنا است؟

لابد خواهند گفت: «مادّه اوّليّه» ازلى بوده و نياز به آفريننده و علّتى نداشته است. خوب، عين همين سخن را خداپرستان درباره خدا مى‌گويند. (دقّت كنيد!)

خلاصه اين كه، يك مسأله فلسفى به اين روشنى براى آقاى‌ راسل و مترلينگ‌ مخفى مانده، و اين نشان مى‌دهد كه‌