حديث اول

.السُّلْطانُ العادِلُ ظِلُّ اللّه ِ في أَرْضِهِ. [1]

.يعنى: پادشاه عادل ، سايه خداست در روى زمين. { پادشاهى كه باشد او عادلگفته او را رسول «ظل اللّه » } { تا توانى به عدل كوش كه عدلدر دو كون است نيك نامى شاه }

حديث دوم

.عَدْلُ ساعَةٍ خَيْرٌ مِنْ عِبادَةِ سِتِّين سَنَة. [2]

.يعنى: عدل كردن يك ساعت ، بهتر است از شصت ساله عبادت. { عدل را پيشه ساز در عالمكار خود را به ظلم ، باز مده } { زان كه امروز ، عدل يك ساعتباشد از شصت ساله طاعت بِهْ }

حديث سوم

.اَلعَدْلُ عِزُّ الدِّين وَ قُوَّةُ السُّلْطانِ ، وَ فيهِ صَلاحُ الخاصَّةِ وَ العامَّة.

.يعنى: در عدل ، عّزت دين است و قوّت سلطان و صلاح جميع مسلمانان. { هست از عدل ، مملكت آبادانتظام مهام در عدل است } { عزّت دين و قوّت سلطاننفع خاص و عوام در عدل است }

حديث چهارم

.مَنْ عَدَلَ مَلَك ، وَ مَنْ ظَلَمَ هَلَك.

.يعنى: هر كس عدل كرد ، پادشاه شد و هر كه ظلم كرد ، هلاك و گمراه شد. { هيچ كارى بِهْ از عدالت نيستاين چنين گفته ، سيّد لَولاك }