1. وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّلَمُواْ أَنفُسَهُمْ جَآءُوكَ فَاسْتَغْفَرُواْ اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُواْ اللَّهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا.[1]

اگر آنان وقتى به خود ستم كرده بودند، پيش تو مى‌آمدند و از خدا آمرزش مى‌خواستند و پيامبر نيز براى آنان، طلب آمرزش مى‌كرد، قطعاً خدا را توبه‌پذير مهربان مى‌يافتند.

اگر طلب شفاعت از پيامبر صلى الله عليه و آله و واسطه قرار دادن ايشان براى طلب آمرزش از خدا، شرك بود، گناهكاران، خدا را توبه‌پذير مهربان نمى‌يافتند، زيرا خدا مسلّماً شرك ورزيدن نسبت به خود را نمى‌بخشايد:

إِنَّ اللَّهَ لَايَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ.[2]

2. مَّن يَشْفَعْ شَفعَةً حَسَنَةً يَكُن لَّهُ‌و نَصِيبٌ مّنْهَا.[3]

هر كس شفاعت پسنديده كند، براى وى از آن، نصيبى خواهد بود.

اين آيه، شفاعت نيكوى مؤمنان در حقّ همديگر را جايز و پسنديده مى‌داند. اگر توسّل به شفيع، شرك بود، خداى متعال، بدان اذن نمى‌داد و نمى‌فرمود: «يَكُن لَّهُ نَصِيبٌ مّنْهَا».

2. مسئله توسّل‌

وهّابيان مى‌گويند: توسّل به مردگان، از جمله كسانى كه شأن و منزلت والاى آنان نزد خدا ثابت است و واسطه قرار دادن آنان براى رفع نيازها، جايز نيست؛ زيرا خطاب به معدوم، از نظر عقل، زشت است، چون مُرده، دعاى شما را نمى‌شنود و اگر بشنود، توان اجابت ندارد و از سوى ديگر، اين كار شرك است.[4]

[1]. نساء: آيه 64.

[2]. نساء: آيه 48.

[3]. نساء: آيه 85.

[4]. البراهين الجليّة( به نقل از: منهاج السنة، ص 11).