پاسخ شيعه چنين است: درخواست رفع نياز و گرفتارى، از پيامبر صلى الله عليه و آله و امامان عليهم السلام پس از وفات آنان جايز است، همان طور كه در حال حيات آنان، جايز است؛ زيرا اين كار، اوّلًا خطاب به معدوم نيست و ثانياً شرك به حساب نمى‌آيد. نظر وهّابيان مبنى بر اين كه مرگ، نيستى است، به اجماع دانشمندان مسلمانِ پيش و پس از آنان مردود است. از سوى ديگر، در ردّ نظر آنان و تأييد وجود ادراك براى مردگان و اثبات ادامه حيات پس از مرگ، در قرآن كريم آيات بسيارى وجود دارد، از جمله اين آيات:

1. حَتَّى إِذا جاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّي أَعْمَلُ صالِحاً فِيما تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلى‌ يَوْمِ يُبْعَثُونَ.[1]

تا آن گاه كه مرگ يكى از ايشان فرا رسد، مى‌گويد: «پروردگارا! مرا بازگردانيد.

شايد من در آنچه وا نهاده‌ام، كار نيكى انجام دهم». چنين نيست. اين سخنى است كه او گوينده آن است و پيشاپيش آنان، برزخى است تا روزى كه برانگيخته خواهند شد.

2. النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذابِ.[2]

صبح و شام، بر آتش، عرضه مى‌شوند و روزى كه رستاخيز برپا شود [، فرياد مى‌رسد كه‌]: «فرعونيان را در سخت‌ترين عذاب، درآوريد».

3. وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ.[3]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند، مرده مپندار؛ بلكه زنده‌اند و نزد پروردگارشان، روزى داده مى‌شوند.

[1]. مؤمنون، آيه 99- 100.

[2]. غافر، آيه 46.

[3]. آل عمران، آيه 169.