نام کتاب : تاريخ حديث شيعه در سده هاى دوازدهم و سيزدهم هجرى نویسنده : صفره، حسين جلد : 1 صفحه : 236
خوانده مىشود. اين زيارت نامه در كتاب من لايحضره الفقيه با عنوان «زيارة جامعة لجميع الأئمة عليهم السلام» و با اين سند: «رَوَى مُحَمَّدُ بْنُ إسْمَاعيِلَ الْبَرْمَكِىُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ عَبْدِ اللَّهِ النَّخَعِىُّ قَالَ قُلْتُ لِعَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىِّ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِىِّ بْنِ أبِى طَالِبٍ عليه السلام ...»، آمده است.
راوى از امام هادى عليه السلام چنين درخواست مىكند: اى پسر رسول خدا! سخنى رسا و كامل به من بياموز تا هر گاه يكى از شما را زيارت كنم، آن را بر زبان آورم.
امام عليه السلام مىفرمايد:
چون به درِ مزار رسيدى، بِايست و در حالى كه غسل كردهاى، «شهادتين» را بر زبان بران. پس چون داخل شدى و قبر را ديدى، بِايست و سى بار «اللَّه اكبر» بگو و آن گاه، گامى چند بردار و خود را در هالهاى از آرامش و وقار قرار ده و گامهايت را نزديك به هم بردار. آن گاه، بِايست و سى بار «تكبير» بگو و پس از آن به قبر نزديك شو و چهل بار تكبير بگوى كه مجموع تكبيرها به صد برسد. سپس بگو: