فِى القُبُورِ وِ مِنِ النَّدَامَةِ يَوْمَ القِيَامَةِ ...».[1]

شرح‌هاى نوشته شده بر اين دعا در قرن‌هاى مورد بحث، اينهاست:

1. شرح دعاء العديلة، از محمّد بن عبد النبى اخبارى (م 1232 ق). شارح، آن را به طور كامل در كتابش ميزان التمييز، به فارسى آورده است.[2]

2. شرح دعاء العديلة، از ملّا على خداوردى تبريزى (م بعد از 1246 ق).[3]

شارح، در سال 1246 ق، در نجف اشرف از نگارش آن، فراغت يافته است.[4]

3. شرح دعاء العديلة، از محمّد تقى بن مير مؤمن حسينى قزوينى (م 1270 ق).

ترجمه و شرح كوتاهى است.[5]

4. العقائد الناجية، از حسين بن جهانگير ميرزا (ق 13 ق). اين اثر، ترجمه و شرح دعاى عديله است.[6]

5. شرح دعاء العديلة (نجاة المؤمنين)، از محمّد على بن صادق نجفى نيشابورى (ق 13 ق).[7]

شرح زيارت جامعه‌

زيارت جامعه كبيره، از جمله زيارت نامه‌هاى معتبر، بسيار پُر محتوا و سرشار از معارف الهى و انوار تابان مقام امامت و ولايت است كه براى همه امامان معصوم عليهم السلام،

[1]. رك: تهذيب الأحكام، ج 3، ص 88؛ المصباح، كفعمى، ص 573؛ إقبال الأعمال، ص 175 و 632؛ بحار الأنوار، ج 84، ص 304.

[2]. الذريعة، ج 13، ص 258.

[3]. گويا فرزند ملّا محمّد گاوگانى است كه در سال 1244 ق، در نجف بوده است. گاوگان، از محلّه‌هاى تبريزاست.

[4]. الذريعة، ج 13، ص 257.

[5]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه مجلس شوراى اسلامى، ج 35، ص 420( ش 12466).

[6]. همان، ص 421( ش 12468).

[7]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 12، ص 39( ش 4446).