فصل پنجم: محتواى فعّاليت‌هاى حديثى در سده‌هاى دهم و يازدهم‌

اوايل قرن دهم هجرى، مقارن با پيدايش صفويه (907 ق)، در بين علماى شيعه پرداختن به روايات فقهى از درجه اهمّيت بالايى برخوردار بود و كتاب‌هاى فقهى محمّد بن على بن ابراهيم ابن ابى جمهور احسايى به نام‌هاى عوالى اللّئالى العزيزية فى الأحاديث الدينيّة و دُرَر اللّئالى العماديّة فى الأحاديث الفقهية، اين نكته را نشان مى‌دهد.

احتمالًا دو عامل، سبب پرداخت به روايات فقهى در اين دوره گرديده است:

1. گسترش صوفى‌گرى و اباحه‌گرى آنان در مسائل دينى، نوعى بى‌تفاوتى نسبت به احكام فقهى را به وجود آورده بود و اين، سبب پرداختن علما به روايت‌هاى فقهى گرديده است.

2. ماهيّت حكومت صفويه كه بر مدار دين و مذهب مى‌چرخيد و عطش مردمان نسبت به مسائل و احكام فقهى، سبب اين گرايش بود، كما اين كه كتاب فقهى جامع عبّاسى شيخ بهايى، نشانگر رغبت مردم نسبت به فهم مسائل فقهى خودشان بوده است.

از گفته‌هاى محمّد تقى مجلسى، پرداختن به روايات فقهى در اوايل اين دوره، كاملًا مشهود است: