مناقب ابن شهرآشوب است.

نثر كتاب، شيوا و روان بوده، نمايانگر سبك نوشته‌هاى مذهبى فارسى خراسان در سده هشتم است. عالم اديب همشهرى شيعى سبزوارى، يعنى واعظ كاشفى، در آثار خود، اين سبك را پى گرفت و به كمال رساند. براى آشنايى با نثر نويسنده، قطعه‌اى از متن كتاب را مى‌آوريم:

از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه چون حضرت رسول صلى الله عليه و آله وفات يافت، فاطمه عليها السلام بر فراق وى، شب و روز مى‌گريست و اندوهى عظيم به وى رسيده بود. جبرئيل عليه السلام، پيش وى آمد و وى را تسلّى داد و به صبر فرمود و از مقام و منزلت [و رفعت درجه‌] حضرت رسول صلى الله عليه و آله، وى را خبر داد و از امامان و فرزندان وى كه خواسته بود، فاطمه را خوش‌دل گردانيد ....[1] راحة الأرواح، با تحقيق محمّد سپهرى، توسّط دفتر نشر ميراث مكتوب و نشر اهل قلم، به سال 1375 ش، منتشر شده است.

4. غايةُ المرام فى فضائل علىّ عليه السلام وأولاده الكرام‌[2]

اين كتاب، نگاشته حسن بن حسين بيهقى سبزوارى و دومين كتاب وى در زمينه فضايل و مناقب اهل بيت عليهم السلام است. نويسنده، در مقدّمه با تعبير «جمعها الحسن الشيعى السبزوارى وسمّاها غاية المرام»،[3] به نام خود و كتاب، تصريح كرده است.

افندى، ضمن گزارش رؤيت نسخه‌اى از غاية المرام، آن را كتاب مختصرى مشتمل بر اخبار شيعه و مخالفان (اهل سنّت) با حذف اسانيد، دانسته است.[4]

[1]. راحة الأرواح، ص 74.

[2]. رياض العلماء، ج 1، ص 177؛ روضات الجنّات، ج 2، ص 267؛ الذريعة، ج 16، ص 21( ش 75)؛ هدية العارفين، ج 1، ص 289.

[3]. ر. ك: ميراث حديث شيعه، دفتر ششم، ص 24:« غاية المرام فى فضائل علىّ وأولاده الكرام»، عليرضا هَزار.

[4]. رياض العلماء، ج 1، ص 177.