قال النبى صلى الله عليه و آله: الهوى إله معبود.[1] كان النبى يقول دائماً بين جماعة أصحابه: ما سبقكم أبو بكر بصوم و لا بصلاة، لكن بشى‌ء وقر فى صدره: حبّ الرياسة التى رغب فيها وعمل عليها وصار اليها.[2] گفتنى است در اين كتاب، روايت جمع و تدوين قرآن توسّط اميرمؤمنان پس از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است.[3] نكته ديگر آن كه از نظر مؤلّف، سلمان فارسى از آغاز دعوت پيامبر صلى الله عليه و آله همراه ايشان بوده است. استدلال وى به اين آيه است كه:

يَقُولُونَ إِنَّما يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ لِسانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَ هذا لِسانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ‌[4].[5] كتاب الكشكول، با مقدّمه سيّد عبد الرزاق موسوى مقرم، از روى نسخه خطّى‌اى كه در پنجم شوّال سال 1106 به دست ركن الدين بن محمود نگاشته شده، توسّط المطبعة الحيدريةى نجف به سال 1372 ق، منتشر شده و توسّط منشورات الرضى قم، تجديد طبع شده است.

5. المحتضر[6]

اين كتاب، نگاشته حسن بن سليمان حلّى (زنده در 802 ق) است كه در نقد ديدگاه شيخ مفيد درباره چگونگى رؤيت معصومان توسّط شخص محتضر و اثبات رؤيت‌

[1]. همان، ص 39.

[2]. همان، ص 55.

[3]. ر. ك: همان، ص 76.

[4]. نحل، آيه 103.

[5]. الكشكول، ص 55.

[6]. رياض العلماء، ج 1، ص 194؛ الذريعة، ج 20، ص 143( ش 2308)؛ فهرس التراث، ج 1، ص 750؛ معجم المؤلّفين، ج 3، ص 228.