21.المحاسن ـ به نقل از حمران ـ: از امام باقر عليه السلام در باره اين سخن خداوند عز و جلپرسيدم كه : «آيا انسان را آن هنگام از روزگار [به ياد] آيد كه چيزى درخور يادكرد نبود؟» . فرمود : «چيزى بوده ؛ امّا در خور يادكرد نبوده است» .

22.الكافى ـ به نقل از مالك جُهَنى ـ: از امام صادق عليه السلام در باره اين سخن خداوند متعال پرسيدم كه : «آيا انسان به ياد نمى آورد كه ما پيش تر او را آفريديم ، حال آن كه چيزى نبود؟» . فرمود : «نه مقدّر شده بود و نه آفريده» . از ايشان ، در باره اين سخن خداوند : «آيا انسان را آن هنگام از روزگار [به ياد ]آيد كه چيزى در خور يادكرد نبود ؟» : نيز پرسيدم . فرمود : «مقدّر شده بود ، ولى در خور يادكرد (آفريده شده) نبود» .

23.امام على عليه السلام ـ در بيان معناى باطنى افعال نماز ـ: ديگر ، تأويل سر برداشتنت از ركوع و گفتنِ جمله «سمع اللّه لمن حمده ، الحمد للّه ربّ العالمين» است . تأويلش ، يعنى كسى كه مرا از نيستى به هستى آورد .

24.امام زين العابدين عليه السلام ـ در راز و نياز با خدا ـ: آقاى من ! تو مرا آفريدى و در كمالِ اندازه آفريدى ، و مرا صورت [و شكل] بخشيدى و نيكو صورتگرى كردى ، و در نتيجه ، از آن پس كه نبودم ، هست شدم ، و از ناپيدايى به پيدايى آمدم .