عاصم بن حميد قال: سُئلَ عليُّ بنُ الحسينِ عليه السلام عن التوحيدِ، فقال: «إنَّ الله عزَّ وجَلَّ عَلِمَ أنّه يكونُ في آخِر الزمان أقوامٌ مُتَعَمِّقونَ، فَأنزَلَ الله تعالى قل هو الله أحد والآياتِ مِن سورةِ الحديدِ إلى قوله: وهو عليم بذات الصدور. فَمَن رامَ وراءَ ذلكَ فَقَد هَلَكَ. [1] عاصم بن حميد مى گويد: از امام سجّاد عليه السلام درباره توحيد پرسيدند، ايشان فرمود: «خداوند عزّ وجلّ مى دانست كه در آخر الزمان، گروه‌هايى افراط‌گرا خواهند آمد. پس قل هو الله أحد و آيات سوره حديد تا وهو عليم بذات الصدوررا نازل كرد. پس هركس بيش از آن بجويد، هلاک گشته است». [2] گفتني است ادّعاي تغيير بار ارزشي «تعمّق» در دوره ميان امام علي (م 40 ه) تا امام سجّاد عليه السلام (م 95 ه)، پذيرفته نيست؛ زيرا حتي پس از اين دوره نيز، شاهد کاربرد منفي آن در نامه عمر بن عبد العزيز (م 101 ه) هستيم و حتي ده‌ها سال بعد، امام کاظم عليه السلام (183 ـ 128 ه) در پاسخ به پرسش ابو ‌جَرير رَقاشي، براي نهي از زياده‌روي و فعاليت غير متعارف در وضو، از همين واژه استفاده کرده است. [3]

راه حلّ آسيب

راه حلّ نهايي، کشف معنا و بار ارزشي واژه در هنگام کاربرد آن است. در اين جا نيز بايد مانند تشخيص معناي لغوي و اصطلاحي، کاربردها را به دو