در شدت و ضعف آن، اختلاف دارند. البته اين دستكارى و تحريف، به ساحت قرآن راه نيافته و اين كتاب عظيم به اتفاق همه مسلمانان از تحريف و زيادت و نقصان، مصون مانده است.

با توجه به راه‌يافتن اغراض گوناگون به عرصه حديث و دستكارى در كلام معصومان عليهم السلام پرداختن به خود حديث، منهج‌ها (مكتب‌ها) ى حديثى، راه‌هاى فهم حديث و همانند اينها، از بايسته‌هاى پژوهش در حوزه حديث است؛ زيرا براى به دست آوردن مباحث مربوط به فقه، آداب، اخلاق و مسائل كلامى از متون حديثى، بايد جايگاه حديث را ستبر و محكم كرد، وگرنه نمى‌توان گوهرهاى معارف دينى را از آن درياى عظيم، بيرون كشيد.

علوم حديثى و علوم قرآنى جزء اولين دانش‌هاى اسلامى‌اند و پس از آنها بايد به فقه، اخلاق، تاريخ و ديگر معارف پرداخت. اما جايگاهى كه هم‌اينك حديث و علوم حديثى در حوزه‌هاى شيعى دارد، جايگاه مناسب با شأن آن نيست. از آن جا كه حديث، گسترده‌ترين منبع به شمار مى‌آيد و هم چنين منبعى است كه آسيب‌پذير بوده و آفت در آن وارد شده است، بنابراين، پيش از پرداختن به علوم اجتهادى يا علوم تاريخى، بايد علوم حديثْ بررسى و تجزيه و تحليل شود؛ ولى متأسفانه در حاشيه كارها قرار گرفته است. البته وقتى به گذشته حديث و علوم آن در شيعه مى‌نگريم، تلاش‌هاى عالمان شيعه، در خصوص گرد آورى حديث، تدوين مجموعه‌هاى حديثى، نوشتن كتاب در حوزه‌هاى مختلف رجال و درايه، نوشتن شرح بر منابع حديثى و... نسبتاً درخشان است؛ ولى در دوره‌هاى اخير، جاى اين گونه پژوهش‌ها بسيار خالى است.

حديث‌شناسى، تطورّات حديث، منهج‌هاى محدّثان، فهم حديث، شيوه‌هاى بررسىِ سند، اصطلاح‌ها و مفاهيم حديث و... از مباحثى است كه در پژوهش‌هاى حديثى كم‌تر به چشم مى‌خورد. در ايران، بعد از پيروزى انقلاب اسلامى هم هنوز