به طور روشن بيان شود و آورندگان آن كتاب ها با صراحت، علايم و نشانه هاى پيامبر بعدى را كه پس از آنان خواهد آمد، براى مردم بازگو كنند و پس از مدتى شخصى با داشتن تمام آن علايم و مشخصات، ادعاى نبوت و رهبرى نمايد، طبعاً افراد بى غرض مطمئن مى شوند كه اين فرد، همان موعود آسمانى است كه در كتاب هاى پيامبران پيشين، گزارش هايى از او وارد شده است.

قرآن مجيد در آيات فراوان، نبوت پيامبر گرامى اسلام را از اين راه ثابت مى كند و مى گويد نام و نشان و خصوصيات پيامبر اسلام در كتاب هاى تورات و انجيل وارد شده است شما مى توانيد با مراجعه به آن كتاب ها حقيقت مطالب را به دست آوريد; مثلاً آن جا كه مى فرمايد:

(اَلَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِىَّ الأُمِّىَّ الَّذِى يَجِدُونَهُ مَكْتُوباً عِنْدَهُمْ فِى التَّوراةِ وَالإِنْجِيلِ).[1]

«آنان كه از پيامبر درس نخوانده اى، كه نام و خصوصيات او را در تورات وانجيل مى يابند پيروى مى كنند».

به عبارت ديگر، گواه دومى كه آيه مورد بحث يادآور مى شود گواهى دادن كسانى است كه بر محتويات و مضامين كتاب هاى آسمانى آگاهى و احاطه كامل و گسترده اى دارند. اين افراد در موقع بررسى كتاب هاى آسمانى، به نشانه هاى بعدى آگاه مى گردند واگر همه اين مشخصات را در وجود پيامبر گرامى اسلام جمع ديدند، بر نبوت و راستگويى پيامبر گواهى مى دهند و به حمايت از او برمى خيزند. از اين رو، در اين سوره يادآور مى شود برخى از اهل كتاب، كه از پيروان حقيقت و دور از بيمارى تعصب هستند، از نزول قرآن بر پيامبر خوشحال و شادمان مى شوند چنان كه مى فرمايد: (الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَفْرَحُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ);[2] كسانى كه