توجه به اين موضوع كه آنان مى دانستند قرآن كلام خداست و همگى از زبان قرآن مى شنيدند كه خداوند با صراحت، رسالت او را تصديق مى كند، مسأله گواهى دادن خداوند بر صدق گفتار او روشن مى گردد.

ثانياً، دليل نبوت پيامبر به قرآن منحصر نبود; بلكه خداوند رسالت او را با انواع دلايل و معجزات همراه ساخته بود و هرگز خداوند حكيم اين معجزات را در اختيار فرد ناصالح نمى گذارد. اين كه او را با اين اسناد مجهز نموده است، خود نوعى شهادت عملى بر رسالت اوست.

در اين دو وجه و يا دو تفسير شهادت، مقصود از «گواهى دادن خدا» همان تصديق نبوت و رسالت اوست كه گاهى به طور لفظى و زبانى است و گاهى به صورت عملى.

شاهد ديگر براى رسالت

در ذيل آيه، شاهد ديگرى را نيز يادآور شده و مى فرمايد:(وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ) يعنى علاوه بر خدا، شخصى كه علم كتاب نزد اوست به رسالت من نيز گواهى مى دهد. اكنون بايد ديد مقصود از اين شخص كه گواهى مى دهد و علم كتابى كه در نزد اوست، چيست؟!

اعجاز و انجام كارهاى خارج از قدرت بشر، از طرق شناسايى پيامبران واقعى و تشخيص آنها از مدعيان دروغين نبوت است، البته راه منحصر به فرد نيست; زيرا تصريح پيامبر قبلى، كه نبوت خود او با دلايل قطعى ثابت شده است، به نبوت و پيامبرى فردى كه پس از وى به رسالت مى رسد، يكى ديگر از طرق شناسايى پيمبران واقعى از مدعيان قلابى است.

هرگاه خصوصيات و مشخصات دقيق پيامبرى در كتاب هاى انبياى پيشين،