از آن جا كه «غيض» در لغت عربى به معناى «نقص و كم شدن» است[1] ناچار هدف آيه اين است: خدا مى داند آن چه رحم ها برمى دارند(و دوران حمل را به طور طبيعى به پايان مى رسانند) و آن چه را كم مى كنند (و پيش از وقت طبيعى سقط مى كنند) و آن چه را رحم ها مى افزايند (و بيش از يكى پرورش مى دهند).

به عبارت ديگر مقصود از «وما تغيض الأرحام» به قرينه جمله بعدى «وما تزداد» همان كم كردن رحم است و مقصود از كم كردن رحم به قرينه (مَا تَحْمِلُ كُلُّ أَنْثَى) همان سقط كردن و حمل نكردن رحم مى باشد. گويا مضمون آيه چنين است: خدا از آن چه رحم ها برمى دارند يا برنمى دارند و از بين مى برند و يا مى افزايند آگاه است.[2]

3. جمله (وَكُلُّ شَىْء عِنْدَهُ بِمِقْدار); «هر چيزى در نزد او اندازه معينى دارد» به حقيقتى علمى و فلسفى اشاره دارد كه قرآن در سوره هاى مختلفى روى آن تكيه كرده است[3] و مقصود از آن اين است كه هر موجودى در نزد خدا، حدّ معينى