محمّد بن ابى بكر آن گاه كه او را به زمامدارى مصر گماشت. او فرمان مى دهد به تقواى خداواطاعت از او در خلوت وجلوت وترس از او در نهان و عيان ونرمش با مسلمانان وصلابت وخشونت با بدكاران وعدالت با اهل ذمّه وگرفتن حقّ ستمديدگان وسختگيرى بر ستمكاران وعفو وگذشت از مردم ونيكوكارى در حدّ امكان، كه خدا نيكوكاران را دوست مى دارد وبدكاران را كيفر مى دهد.

او فرمان مى دهد كه محمّد بن ابى بكر مردم را به اطاعت از حكومت مركزى وپيوستگى به مسلمانان دعوت كند، زيرا در اين كار براى آنان عافيت وپاداش بزرگى است كه نمى توان آن را اندازه گرفت وحقيقت آن را شناخت.

او فرمان مى دهد كه خراج زمين را، آنچنان كه قبلاً از مردم گرفته مى شد، بگيرد وچيزى از آن كم نكند وچيزى بر آن نيفزايد.سپس آن را در ميان مستحقّان، چنان كه سابقاً تقسيم مى شد، تقسيم كند.

او استاندار را فرمان مى دهد كه در برابر مردم تواضع كند ودر مجلس آنان به همه يكسان بنگرد ودر ميان خويشان وبيگانگان از نظرحق فرقى نگذارد.

به او فرمان مى دهد كه در ميان مردم به حق داورى كند وعدالت را گسترش دهد. پيرو هوا وهوس نباشد ودر راه خدا از نكوهِش نكوهشگران نترسد، كه خدا با كسانى است كه تقوا را پيشه كنند واطاعت او را بر ديگران مقدّم بدارند. والسّلام.

اين نامه به خطّ عبيد اللّه بن ابى رافع، بنده آزاد شده رسول خدا، در نخستين روز ماه رمضان سال 36 نگارش يافت.[1]

تاريخ اين نامه، كه با عزل قيس بن عباده متقارب است، مى رساند كه مدّت حكومت قيس بسيار كوتاه بوده است، زيرا اميرمؤمنان (عليه السلام)در اواخر سال 35 به عنوان خليفه مسلمين انتخاب شد واين نامه، پس از گذشت هشت ماه از حكومتش، نوشته شده است.وقتى كه اين نامه به دست محمّد بن ابى بكر رسيد در