فَإِذا حُكِمَ بِالصِّدْقِ فِي كِتابِ اللّهِ فَنَحْنُ أَحَقُّ النّاسِ بِه، وَ إِنْ حُكِمَ بِسُنَّةِ رَسُولِ اللّهِ (صلى الله عليه وآله وسلم) فَنَحْنُ أَحَقُّ النّاسِ وَأَوْلاهُمْ بِها».[1]

ما هرگز اشخاص راحاكم قرار نداديم، بلكه قرآن را در ميان خود حاكم ساختيم.امّا قرآن نوشته اى است در ميان دو جلد كه خود سخن نمى گويد وكسى بايد سخن او را بازگو كند. واشخاص معيّنى (مى توانند) در باره آن سخن گويند. وقتى مردم شام از ما خواستند كه قرآن را در ميان خود حاكم قرار دهيم ما گروهى نبوديم كه از كتاب خدا رويگردان باشيم، كه خداوند سبحان مى فرمايد:«اگر در مسئله اى دچار نزاع شديد، آن را به خدا ورسول او ارجاع كنيد». ارجاع به خدا اين است كه با قرآن او داورى كنيم وارجاع به پيامبر اين است كه سنّت او را برگيريم.هرگاه داوران طبق كتاب خدا داورى كنند ما شايسته ترين مردمى هستيم كه آن را باز گيريم واگر مطابق سنّت پيامبر داورى كنند باز هم ما شايسته ترين مردميم كه از آن پيروى مى كنيم.

امام(عليه السلام) در خطبه اى ديگر همين پاسخ را به عبارت ديگر بيان مى كند ومى فرمايد:

هر دو حَكَم براى اين برگزيده شدند كه آنچه را قرآن زنده كرده است زنده سازند وآنچه را كه قرآن ميرانده است بميرانند(=حق را احياء وباطل را نابود سازند)احياء قرآن گرد آمدن بر آن، واِماته قرآن دورى از آن است. اگر قرآن ما را به سوى شاميان سوق دهد بايد از آن پيروى كنيم واگر آنان را به سوى ما سوق دهد بايد از ما پيروى كنند.من شرّى را به سوى شما نياوردم وشما را گول نزدم ومشتبه نساختم.[2]

2ـ تعيين مدّت

دوّمين اعتراض آنان اين بود كه چرا براى داوران مدّتى تعيين گرديد و قرار شد