امام(عليه السلام): من اين كار را مى خواستم ولى شما در صفّين بر من شوريديد وتحكيم را شما بر من تحميل كرديد. اكنون ما ميان خودوآنان پيمانى را امضا كرده وشروطى را پذيرفته ايم ومواثيق به آنان داده ايم وخدا مى فرمايد:(وَأُوْفُوا بِعَهْدِاللّهِ إِذا عاهَدْتُمْ وَ لا تَنْقُضُوا الأَيْمانَ بَعْدَ تَوكِيدِها وَ قَدْ جَعَلْتُمُ اللّه عَلَيْكُمْ كَفِيلاً إِنَّ اللّهَ يَعَلَمُ ما تَفْعَلُونَ) (نحل:91).

حرقوص: اين گناهى بود كه شايسته است از آن توبه كنى.

امام(عليه السلام):اين كار گناه نبود، بلكه ناتوانى در رأى وضعف در تدبير بود (ومنشأ آن خود شما بوديد) ومن قبلاً شما را از اين كار مطلّع كردم واز آن بازداشتم.

زرعه: به خدا سوگند اگر حاكميت مردان را در كتاب خدا[1] ترك نكنى با تو براى رضاى خدا نبرد مى كنم!

امام(با چهره بر افروخته):اى بدبخت، چه بد مردى هستى! به همين زودى تو را كشته مى بينم وباد بر بدنت مىوزد.

زرعه: آرزو مى كنم چنين باشد.

امام(عليه السلام):شيطان عقل شما دو تن را ربوده است. از عذاب خدا بپرهيز. در اين دنيايى كه براى آن نبرد مى كنيد سودى نيست.

در اين موقع هر دو نفر محضر امام (عليه السلام) را با دادن شعار«لا حُكْمَ إِلاّ للّهِ» ترك گفتند.[2]

2ـ اعتراض به حكومت با اعراض از جماعت

اقامه نماز با جماعت يك تكليف استحبابى است وتخلّف از آن گناه نيست، ولى وضع در آغاز اسلام به گونه اى ديگر بود وعدم شركت در آن به طور متوالى نشانه