لحظه نخست با آن مخالفت كرد وجز جبر وفشار چيزى او را به امضاى آن وادار نساخت.

2ـ پاسخگويى به همه ايرادها واشكالات آنان در گفت وگوها وسخنرانيهاى متين واستوار خود.

3ـ اعزام اشخاصى مانند ابن عباس براى هدايت وروشن كردن اذهان آنان.

4ـ دادن وعده ونويد به عموم آنان كه اگر سكوت پيشه سازند، هرچند از نظر فكر ونظر تغيير نكنند، با ديگر مسلمانان تفاوتى نخواهند داشت. ازاين رو، سهم آنان را از بيت المال مى پرداخت ومستمرّى آنان را قطع نكرد.

5ـ تعقيب خوارج جنايتكار كه خون عبد اللّه خبّاب وهمسر باردار او را ريخته بودند.

6ـ مقابله با قيام مسلّحانه آنان وقطع ريشه فساد.

اين عناوين محور مجموع بحثهاى ما را در اين بخش تشكيل مى دهد.خوشبختانه تاريخ به طور دقيق وقت وقوع اين جريانها را ضبط كرده است وما بر اساس محاسبات طبيعى، همه جريانها را مى آوريم.

1ـ ملاقاتهاى خصوصى

روزى دو نفر از سران خوارج به نامهاى زرعه طائى وحرقوص به حضور امام (عليه السلام) رسيدند وگفتگوى تندى ميان آنان وامام انجام گرفت كه به نقل آن مى پردازيم.

زرعه وحرقوص:«لا حُكْمَ إِلاّ للّهِ».

امام (عليه السلام): من نيز مى گويم:«لا حُكْمَ إِلاّ للّهِ».

حرقوص: از خطاى خود توبه كن وازمسئله تحكيم باز گرد وما را به نبرد با معاويه گسيل ده، تا با او نبرد كنيم وبه لقاى پروردگار خود نايل آييم.