مغيره به سوى شام بازگشت وبه معاويه گفت:من هر دو حَكَم را به محكِ امتحان زدم. ابوموسى، على را از خلافت خلع خواهد كرد وآن را به عبد اللّه بن عمر كه در اين واقعه شركت نداشته است واگذار خواهد نمود. ولى عمروعاص رفيق ديرينه توست.مردم مى گويند كه او خلافت را براى خود مى خواهد وتو را شايسته تر از خود نمى داند.[1]

پايان توطئه حكميت

مسائلى كه لازم بود نمايندگان طرفين پيرامون آن به بحث وگفتگو بنشينند وحكم آنها را از كتاب وسنّت استخراج كنند وبه اطلاع هواداران امام (عليه السلام) ومعاويه برسانند عبارت بود از:

1ـ بررسى علل قتل عثمان.

2ـ قانونى بودن حكومت امام (عليه السلام).

3ـ علت مخالفت معاويه با حكومت قانونى امام (عليه السلام) ومبناى صحّت آن.

4ـ آنچه در اوضاع كنونى موجب تضمين صلح مى شود.

ولى متأسفانه آنچه كه حكمين پيرامون آن بحث وگفتگو نكردند همين موضوعات چهارگانه بود. زيرا هر كدام با سابقه خاصى وارد ميدان حكميت شدند ودر صدد تحقّق بخشيدن به آراء واميال شخصى خود بودند; تو گويى كه اين موضوعات اصلاً در دستور حكمين نبوده است.

طولانى شدن اقامت حكمين وناظران در دومة الجندل سبب شد كه ترس وتشويش جامعه اسلامى را فرا گيرد.هر كسى به گونه اى مى انديشيد:شتابزدگان وكم مايگان به نحوى وافراد عميق ودورنگر به گونه اى ديگر.