امام (عليه السلام) خطاب به ابوموسى:«أُحْكُمْ بِكتابِ اللّهِ وَ لا تَجاوَزْهُ» يعنى: براساس كتاب خدا داورى كن و از آن گام فراتر منه.

وقتى ابوموسى به راه افتاد، امام فرمود: مى بينم كه او در اين جريان فريب خواهد خورد.

عبيد اللّه، اگر جريان چنين است و او فريب خواهد خورد چرا او را اعزام مى كنى؟

امام(عليه السلام):«لَوْعَمِلَ اللّهُ فِي خَلْقِهِ بِعِلْمِهِ مَا احْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِالرُّسُلِ».[1] يعنى:اگر خداوند با عِلم خود با بندگانش رفتار مى كرد ديگر براى آنان پيامبرانى اعزام نمى كرد وبه وسيله آنان با ايشان احتجاج نمى نمود.

گفتگوى فرمانده نظامى امام با ابوموسى

شريح بن هانى، فرماندهى كه امام (عليه السلام) او را در رأس يك گروه چهارصد نفرى به دومة الجندل اعزام كرد، دست ابوموسى را گرفت وبه او چنين گفت: تو مسئوليت بزرگى را به دوش گرفته اى، كارى كه شكاف آن مرمّت پذير نيست.بدان اگر معاويه بر عراق مسلّط شود ديگرعراقى وجود ندارد، ولى اگر على بر شام مسلّط شودبراى شاميان مشكلى وجود نخواهد داشت.تو در آغاز حكومت امام از خود وقفه نشان دادى; اگر باز چنين كارى كنى گمان به يقين واميد به نوميدى تبديل مى شود.

ابوموسى در پاسخ او گفت:گروهى كه مرا متّهم مى سازند شايسته نيست كه مرا به داورى برگزينند تا باطل را از آنان دفع وحق را بر ايشان جلب كنم.[2]

نجاشى، شاعر معروف سپاه امام ودوست ديرينه ابوموسى، طىّ اشعارى او را