ما.احنف، سردار شجاع امام (عليه السلام)به آن حضرت گفت:مبادا لقب امير مؤمنان را از كنار نام خود پاك كنى; از آن مى ترسم كه بار ديگر به تو باز نگردد.تن به اين كار مده، هرچند به كشت وكشتار انجامد. سخن به درازا كشيد وبخشى از روز به مذاكره به اين مطلب گذشت وامام (عليه السلام)حاضر به حذف لفظ اميرمؤمنان از كنار نام خود نشد.اشعث بن قيس، مردمرموزى كه از نخستين روز در لباس دوستى بر ضدّ امام كار مى كرد وبا معاويه سر وسرى داشت، اصرار ورزيد كه لقب برداشته شود.

در اين كشمكش امام (عليه السلام) خاطره تلخ «صلح حديبيه» را به زبان آورد وفرمود:من در سرزمين حديبيه كاتب پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) بودم. در يك طرف پيامبر خدا ودر طرف مشركان سهيل بن عمرو قرار داشتند.من صلحنامه را به اين صورت تنظيم كردم:«هذا ما تَصالَحَ عَلَيْهِ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّه (صلى الله عليه وآله وسلم) وَ سُهَيْلُ بْنُ عَمْرو».امّانماينده مشركان رو به پيامبر كرد وگفت: من هرگز نامه اى را كه در آن خود را «پيامبر خدا» بخوانى امضا نمى كنم. اگر من مى دانستم كه تو پيامبرخدا هستى هرگز با تو نبرد نمى كردم. من بايد ظالم وستمگر باشم كه تو را از طواف خدا باز دارم، در صورتى كه تو پيامبر خدا باشى. لكن بنويس «محمّد بن عبداللّه» تا من آن را بپذيرم.

در اين هنگام پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به من فرمود: على، من پيامبر خدا هستم، همچنان كه فرزند عبد اللّه هستم. هرگز رسالت من با محو عنوان رسول اللّه از كنار نام من از بين نمى رود.بنويس محمّد بن عبد اللّه. بارى، درآن روز فشار مشركان بر من زياد شد كه لقب رسول اللّه را از كنار نام او بردارم. اگر آن روز پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) صلحنامه اى براى مشركان نوشت، امروز من براى فرزندان آنان مى نويسم. راه وروش من وپيامبر خدا يكى است.

عمروعاص رو به على (عليه السلام) كرد وگفت: سبحان اللّه، ما را به كافران تشبيه مى كنى، در حالى كه ما مؤمن هستيم. امام (عليه السلام) فرمود: كدام روز بوده كه تو حامى كافران ودشمن مسلمانان نبوده اى. تو شبيه مادرت هستى كه تو را زاييده