است. با شنيدن اين سخن، عمرو ازمجلس برخاست وگفت: به خدا سوگند كه بعد از اين با تو در مجلسى نمى نشينم.

فشار دوستنماهاى امام (عليه السلام) كه لقب اميرمؤمنان را از كنار نام خود بر دارد بر مظلوميت آن حضرت جلوه تازه اى بخشيد.[1] ولى در مقابل، گروهى ازياران صديق امام، با شمشيرهاى آخته به حضور آن حضرت آمدند وگفتند: فرمان بده تا ما اجرا كنيم.عثمان بن حنيف آنان را پند داد وگفت: من در صلح حديبيه بوده ام وما نيز فعلاًهمان راه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را مى پيماييم.[2]

امام (عليه السلام) فرمود:پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) در حديبيه ازاين ماجرا به من خبر داد، آنجا كه فرمود:«إِنَّ لَكَ مِثْلَها سَتُعْطِيها وَ أَنْتَ مُضْطهِدٌ». يعنى: چنين روزى براى تو نيز هست وچنين كارى انجام مى دهى درحالى كه مجبورى.

متن پيمان صلح

اختلاف طرفين در اين مورد با انعطاف امام (عليه السلام) والهام از روش پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) پايان يافت وعلى (عليه السلام) رضا داد كه نام مبارك او بدون لقب «اميرمؤمنان» نوشته شود ونگارش پيمان حكميت ادامه يافت. مواد مهمّ آن به قرار زير است:

1ـ هر دو گروه راضى شدند كه در برابر داورى قرآن سر فرود آورندو از دستورهاى او گام فراتر ننهند وجز قرآن چيزى آنان را متحد نسازد وكتاب خدا را، از آغاز تا پايان، در مسائل مورد اختلاف داور خود قرار دهند.

2ـ على وپيروان او، عبد اللّه بن قيس (ابو موسى اشعرى) را به عنوان ناظر وداور خود برگزيدند ومعاويه وپيروان او، عمروعاص را به همين عنوان انتخاب