اين دوستان نادان، كه زيانشان بيش از دشمنان داناست، چهار مطلب را بر امام (عليه السلام) تحميل كردند كه دود آن نخست به چشم خودشان وسپس به چشم ساير مسلمين رفت. اين موارد عبارت بودند از:

1ـ پذيرفتن آتش بس وقبول حكميّت قرآن وسنّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم).

2ـ پذيرفتن ابوموسى اشعرى به عنوان نمايندگى از طرف امام (عليه السلام).

3ـ حذف لقب «امير المؤمنين» از متن پيمان حكميت.

4ـ اصرار بر شكستن پيمان حكميت پس از امضاى آن.

در بحث گذشته شيوه تحميل موارد اوّل ودوّم روشن شد.اكنون با شيوه تحميل موارد سوّم وچهارم ومتن پيمان صلح آشنا شويم.

گرد وغبار جنگ سرد ومناقشه هاى لفظى پس از سياست قرآن به نيزه كردن فرو نشست وقرار شد كه سران هر دو گروه به تنظيم پيمان حكميت بپردازند. در يك طرف امام (عليه السلام) وياران او ودر طرف ديگر معاويه وعقل منفصل وى عمروعاص وگروهى از محافظان او قرار داشتند.براى نوشتن پيمان، دو برگ زرد كه آغاز وپايان آنها با مُهر امام (عليه السلام) كه «محمّد رسول اللّه »(صلى الله عليه وآله وسلم) بود ومهر معاويه كه آن نيز «محمّد رسول اللّه» (صلى الله عليه وآله وسلم) بود مُهر خورده وآماده شده بود. امام (عليه السلام)املاى پيمان ودبير وى عبيد اللّه بن رافع نوشتن آن را بر عهده گرفت. امام (عليه السلام)سخن خود را چنين آغاز كرد:

بِسْمِ اللّه الرَّحْمنِ الرِّحيمِ.هذا ما تَقاضَى عَلَيْهِ عَلِيٌّ أَمِيرُ الْمُؤْمِنينَ وَ مُعاوِيَةُ بْنُ أَبِي سُفْيانَ وَ شِيعَتُهُما فِيما تَراضَيا بِهِ مِنَ الحُكْمِ بِكتابِ اللّهِ وَ سُنَّةِ نَبِيِّه (صلى الله عليه وآله وسلم).

اين بيانيه اى است كه على امير مؤمنان ومعاويه وپيروان آن دو بنابر آن داورى كتاب خداوسنّت پيامبر او را پذيرفته اند.

در اين هنگام معاويه اسپندوار از جاى جهيد وگفت: بد آدمى است كسى كه فردى را به عنوان «اميرمؤمنان» بپذيرد وآن گاه با او نبرد كند. عمروعاص فوراً به كاتب امام (عليه السلام) گفت:نام على ونام پدر او را بنويس. او امير شماست، نه امير