جهت، رو به آنان آورد وفرمود:

«فَالآنَ فَاصْبِروُا أُنْزِلَتْ عَلَيْكُمُ السَّكِينَةُ وَ ثَبَّتَكُمُ اللّهُ بِاليَقينِ وَ لْيَعْلَمِ المُهْزَمُ بِأَنّه مُسْخِطٌ لِرَبِّهِ وَمُوبِقٌ نَفْسَهُ.وَ فِي الْفِرارِ مُوجِدَة اللّهِ عَلَيْهِ وَ الذُّلُّ اللازمُ أوِ العارُ الباقي».[1]

الآن صابر وبردبار باشيد كه ثبات وآرامش بر شما از جانب خدا فرود آمد وشما را با يقين استوار ساخت. وافراد شكست خورده(نااستوار در ميدان نبرد) بدانند كه خود را در معرض خشم الهى وبلا قرار داده اند. ودر فرار از جهاد خشم خدا وذلّت پيوسته است.

خود مى كشى وخود تعزيه مى دارى!

مآرب شهرى است كه در شمال شرقى صنعا قرار دارد وبه جهت سدّ عظيم آن كه در بين سالهاى 542 تا 570 منهدم شد اشتهار كامل دارد. قبايل يمن به بركت اين سدّ به تمدن پيشرفته اى دست يافته و از كشاورزى عظيمى برخوردار بودند. انهدام سد در اثر سيل معروف «عرم» موجب پراكندگى آنان در ديگر نقاط شبه جزيره گرديد وقسمت اعظم آنان در شام واردن وفلسطين وعراق متفرّق شدند، ولى در عين تفرّق، انتساب خود را به قبايلشان كاملاً حفظ كردند. ازا ين جهت مى بينيم تيره هايى از قبيله «اَزْد» و«مُضَر» و«كِنده» و«قُضاعه» و«ربيعه» در عراق وتيرههايى از همان قبايل در شام واردن وفلسطين مى زيستند.

سياست امام (عليه السلام) درتنظيم سپاه اين بود كه افراد هر قبيله اى كه در عراق زندگى مى كردند رو در روى افراد ديگر همان قبيله قرار گيرند كه در غير عراق مى زيستند، زيرا اين تقابل مى توانست انعطاف آفرين باشد واز خونريزى شديد جلوگيرى كند.[2]

روزى يكى از سران «خَثْعَم» شام به نام عبد اللّه درخواست ملاقات با رئيس