وجناح ميمنه سپاه امام (عليه السلام) به سبب كشته شدنِ عبداللّه بن بديل فرمانده آن وفرار افراد قبيله مضر از ميدان، دچار شكست شد، به نحوى كه سربازان آن جناح به قلب لشكر كه فرماندهى آن با امام (عليه السلام)بود پيوستند.امام،براى ترميم وضع ميمنه، سهل بن حنيف را به فرماندهى آن گمارد، ولى هجوم سيل آساى سپاه شام به فرماندهى حبيب بن مسلمه به فرمانده جديد ميمنه مهلت نداد كه به وضع موجود سر وسامانى بخشد. امام (عليه السلام) چون از نااستوارى قبيله مضر در ميمنه آگاه شد فوراً مالك را به حضور طلبيد وبه او فرمان داد كه به اين گروه كه انضباط اسلامى را از دست داده اند بگويد:«أَيْنَ فِرارُكُمْ مِنَ الْمَوتِ الّذي لَنْ تُعْجِزُوهُ إِلَى الْحَياةِ الّتي لا تَبْقى لَكُمْ؟» يعنى: چرا از مرگى كه توانايى مقابله با آن را نداريد به زندگى ناپدار فرار مى كنيد؟

مالك در برابر ميمنه شكست خورده قرار گرفت وضمن ابلاغ پيام امام (عليه السلام)، طى سخنانى بسيار مهيّج چنين گفت:

«فَإِنَّ الْفِرارَ فيهِ سَلْبُ الْعِزِّ وَ الْغَلَبَةُ عَلَى الْفَيءِ وَ ذُلُّ الْحَياةِ وَ الْمَماتِ وعارُ الدّنيا وَالآخرةِ وَ سَخَطُ اللّهِ وَ أَلِيمُ عِقابِهِ».

فرار از ميدان جهاد مايه بر باد رفتن عزّت واز دست دادن بيت المال وذلّت در حيات وممات وننگ دنياوآخرت وفرا گيرى خشم خداوعذاب دردناك اوست.

آن گاه افزود:دندانها را محكم بر هم بفشاريد وبا سرهاى خود به استقبال دشمن بشتابيد. اين را گفت وميمنه را سامان بخشيد وخود آغاز به حمله كرد وميسره سپاه معاويه را كه رو در روى ميمنه سپاه امام (عليه السلام) قرار داشت به عقب راند تا آنجا كه به قلب سپاه معاويه پيوست.[1]

انسجام ميمنه پس از شكست مايه خوشحالى امام (عليه السلام) شد. از اين