بردارى از آب فرات به دست سپاه آن حضرت افتاد.

امّا در اين هنگام، امام (عليه السلام) كرامت وجوانمردى خود رانشان داد وفوراً براى معاويه پيام فرستاد كه «إِنّا لا نُكافيكَ بِصُنْعِكَ; هَلُمَّ إِلَى الماءِ فَنَحْنُ وَ أَنْتُمْ فِيه سَواءٌ» (=ما هرگز مقابله به مثل نمى كنيم.بياييد به سوى آب كه ما وشما در برابر اين مائده آسمانى يكسان هستيم). آن گاه رو به سپاه خود كرد وفرمود:هدف ما بالاتر از تسخير آب است.[1]

پس از ماه رجب سال سى وشش جنگهاى موضعى وحمله هاى پراكنده تا ماه ذى الحجه همان سال ادامه داشت وطرفين از دادن كشته هاى زياد، كه مبادا به نابودى سپاه بكشد، خوددارى مى كردند. ولى آتش نبرد در ماه ذى الحجه شدّت گرفت. امام (عليه السلام) در اين ماه فرماندهان خود را، مانند اشتر وحُجر بن عدى وشِبْث تميمى وخالد دوسى وزياد بن نضر وزياد بن جعفر وسعيد همدانى ومعقل بن قيس وقيس بن سعد، با گردانهايى كه در اختيار داشتند روانه ميدان مى كرد. [2] در ميان فرماندهان، اشتر بيش از همه مى درخشيد.گاهى در طول يك روز، دو حمله رخ مى داد واز طرفين افرادى كشته مى شدند. وقتى هلال ماه محرّم سال سى وهفت در افق نمايان شد طرفين پذيرفتند كه به احترام محرّم الحرام جنگ را متوقف سازند وسرانجام باب مذاكره با اعزام نمايندگان گشوده شد.[3]

حوادث سال سى وهفتم هجرى

ماه محرّم الحرام سال سى وهفت، ماه ارسال پيامها واعزام نمايندگان بود.

امام (عليه السلام) در اين ماه شخصيتهاى بزرگى، مانند عَدى بن حاتم وشِبْث بن رِبْعى و يزيد بن قيس وزياد بن حَفْصه، را به نزد معاويه گسيل داشت تا شايد در اين