دشمن نبرد كنيم ما را به نقاط دورى گسيل دار تا در آنجا با دشمنان دين جهاد كنيم. امام (عليه السلام) از اين اعتذار ناراحت نشد وگروه چهارصد نفرى آنان را به سرپرستى ربيع بن خثيم روانه رى كرد تا در آنجا انجام وظيفه كنند وجهاد اسلامى را كه در اطراف خراسان پيش مى رفت يارى رسانند.[1]

اگر اين گروه، به عللى، خود مايل به شركت در جهاد نشدند، متقابلاً امام (عليه السلام) نيز افراد قبيله باهله را، كه روابط آنان با امام تيره بود، از شركت در اين جهاد نهى كرد ومقرّرى آنان را پرداخت ودستور داد كه به سوى ديلم بروند وبا برادران مسلمان خوددر آن ثغور خدمت كنند.[2]

فرماندهان بلند پايه سپاه امام (عليه السلام)

اغلب ياران امام (عليه السلام) را مردم كوفه وبصره وقبايل يمنى اطراف اين دو شهر بزرگ تشكيل مى داد.

امام براى قبايل پنجگانه اى كه همراه ابن عبّاس از بصره به نخيله (اردوگاه كوفه) وارد شده بودند پنج فرمانده بزرگ معيّن كرد:

1ـ بر قبيله بكر بن وائل: خالد بن معمّر سدوس.

2ـ بر قبيله عبد القيس: عمرو بن مرجوم عبدى.

3ـ بر قبيله ازد: صبرة بن شيمان ازدى.

4ـ بر تميم وضبّه ورباب: احنف بن قيس.

5ـ بر اهل عاليه: شريك بن اعوَر.

همه اين فرماندهان به همراه ابن عبّاس از بصره به كوفه آمده بودند واو ابوالأسود دوئلى را نيز جانشين خود قرار داده بود ودر سفر امام (عليه السلام) را همراهى