في سَبِيلِكَ وَ الْمُرافَقَةِ لِنَبِيِّكَ صَلَّى اللّه عَلَيْهِ وَآلِهِ وَ سَلَّمَ». [1] يعنى: پروردگارا شهادت را روزى او كن واو را با پيامبرت هم نشين فرما.

هاشم پرچمدار امام (عليه السلام) در صفين بود ودر آخرين روزهاى نبرد جام شهادت نوشيد.

آزادى در گزينش راه

گروهى از ياران عبد اللّه مسعود[2] به حضور امام (عليه السلام) رسيدند وگفتند:ما با شما حركت مى كنيم ودور از شما اردو مى زنيم تا كار شما ومخالفانتان را زير نظر بگيريم.هرگاه ببينيم كه يك طرف به كار نامشروعى دست مى زند ويا تعدّى مى كند بر ضدّ او مى جنگيم.

وضع امام (عليه السلام) در طول زندگى وحكومتش طورى نبود كه براى آنان ترديد آفرين باشد،ولى عوامل نفوذى در قلوب آنان وسوسه كرده وصالحان را نسبت به جنگ با فرزند ابوسفيان مردّد ساخته بودند. از اين رو، امام (عليه السلام) به آنان فرمود:«مَرْحَباً وَ أَهْلاً; هذا هُوَ الفِقْهُ فِي الدِّينِ وَالعِلْمِ بِالسٌّنَّةِ. مَنْ لَمْ يَرْضَ بِهذا فَهُوَ جائِرٌ خائِنٌ».[3] يعنى:آفرين بر شما; اين سخن همان دين فهمى وحقيقت آموزى وآگاهى از سنّت پيامبر است.هركس بر اين كار راضى نگردد ستمگرى خائن است.

گروه ديگرى از ياران عبد اللّه بن مسعود نيز آمدند وگفتند:ما، در عين اعتراف به فضيلت تو، در مشروع بودن اين نبرد در شك وترديد هستيم.اگر بناست ما با