بود، به سعيد بن وهب واگذار كرد وبه جانب امام حركت نمود وهمان طور كه امام گفته بود(ما در پاداش جهاد از تو بى نياز نيستيم) در اثناء جنگ به شهادت رسيد.[1]

اين تنها فرماندهى نيست كه امام (عليه السلام) او را به جهاد دعوت كرد، بلكه در همين مورد در ماه ذى القعده سال سى وهفتم هجرى نامه اى نيز به ابن عبّاس نوشت واز او مابقى بيت المال را درخواست كرد وخاطر نشان ساخت كه قبلاً كسانى را كه در اطراف او قرار دارند بى نياز سازد ومازاد آن را به كوفه فرستد. البته در شرايط جنگى، تنها بيت المال مربوط به كوفه، امام (عليه السلام) را كافى نبود وطبعاًاز ديگر ايالتها هم كمك گرفته است.[2]

تقويت روحيه سپاهيان

امام از نظر نيروى انسانى در مضيقه نبود، چه بخش عظيمى از سرزمين اسلامى در اختيار او بود.درعين حال ، عوامل نفوذى وافراد بُز دل، با ايجاد يأس وتزلزل، از حرارت سربازان راه حق مى كاستند. از اين جهت ، امام (عليه السلام) وپس از وى فرزند عزيزش حضرت مجتبى (عليه السلام)وفرزند ديگرش حضرت حسين (عليه السلام) تا لحظه حركت از اردوگه نخيله در ميان مردم به ايراد خطابه وسخنرانى پرداخته وروحيه ها را تقويت مى كردند. تاريخ، متون سخنان آنان را ضبط كرده است.[3]

گاهى نيز افراد برجسته وشهادت طلبانى مانند هاشم بن عتبة بن وقّاص، برادر زاده سعد وقّاص، در اجتماعى به سخنرانى پرداخته واصرار مى ورزيد كه امام هر چه زودتر آنان را به نبرد گروهى كه به كتاب خدا پشت كرده وحلال خدا را حرام وحرام او را حلال اعلان نموده اند گسيل دارد. او به اندازه اى پر حرارت واز سوز دل سخن مى گفت كه امام (عليه السلام) در حقّ او دعا كرد وفرمود:«اَللّهُمَّ ارْزُقْهُ الشَّهادَةَ