دعوت كرد. وجود چنين افرادى، گذشته از آن كه به سپاه امام معنويت وجذبه خاصى مى بخشيد وبر اعتبار وارزش معنوى جهاد مى افزود، قدرت رزمى سپاه را هم افزايش مى داد. در اين مورد فقط به ترجمه نامه اى از امام (عليه السلام) مى پردازيم كه آن را به مخنف بن سليم والى اصفهان نوشت.نامه چنين بود:

سلام بر تو ، حمد خدايى را كه جز او خدايى نيست.امّا بعد; جهاد با كسى كه از حق سرباز زده ودر خواب كور دلى وگمراهى فرو رفته است بر عارفان فريضه ولازم است.

خداوند از آن كسى كه او را راضى سازد، راضى واز آن كس كه او را مخالفت كند، خشمگين است.ما تصميم گرفته ايم كه به سوى اين گروه برويم، گروهى كه در مورد بندگان خدا به غير آنچه كه خدا امر كرده است عمل مى كنند وبيت المال را به خود اختصاص داده اند وحق را كشته وفساد را آشكار ساخته اند وخارجان از طاعت خدا را رازدار خود اتّخاذ كرده اند. اگر يكى از دوستان خدا بدعتهاى آنان را بزرگ بشمارد او را دشمن مى دارند واز خانه وكاشانه اش تبعيد مى كنند واز بيت المال محروم مى سازند واگر ظالمى بر ستمگرى آنان كمك كند او را دوست مى دارند و به خود نزديك مى سازند وياريش مى كنند.آنان بر ستم اصرار ورزيده اند وبر مخالفت (با شرع)تصميم گرفته اند واز زمانهاى ديرينه بر اين وضع بوده اند، تا مردم را از حق باز دارند ودر ترويج گناه وستم كمك كنند.

آنگاه كه نامه من به دست تو رسيد، كارهاى خود را به مطمئنترين فرد بسپار وبه سوى ما بشتاب، شايد با اين دشمن حيله گر رو به رو شوى وبه معروف امر واز منكر نهى كنى. ما در پاداش جهاد از تو بى نياز نيستيم.[1]

وقتى نامه امام (عليه السلام) ، به خطّدبيرش عبد اللّه بن ابى رافع، به دست استاندار اصفهان رسيد فوراً دو نفر از نزديكان خود را برگزيد وامور اصفهان را به حارث بن ابى الحارث وكارهاى همدان را، كه د رآن روز از نظر سياسى تابع اصفهان