است وشما را به او واگذار مى كنم واز او كمك مى گيرم. هركسى مى خواهد مى تواند برود. اين سخن را گفت وجمعيت متفرّق شدند. چند روزى نگذشت كه پس از يك مشاجره ميان حنظله وبزرگان قبيله تميم، هر دو عامل نفوذى با گروهى عراق را به قصد شام ترك كردند وبه معاويه پيوستند.امام، به سبب خيانتى كه حنظله مرتكب شده بود، دستور داد خانه او را ويران كنند تا براى ديگران درس ادب وعبرت باشد.[1]

انتظار يا حركت به سوى شام

همه فرماندهان سپاه وشيفتگان راه وروش امام (عليه السلام) در اينكه بايد كار فرزند ابوسفيان را يكسره كرد اتّفاق نظر داشتند، جز گروه اندكى مانند اصحاب عبد اللّه بن مسعود كه براى خود نظر خاصى داشتند.(در آينده نظر آنان را خواهيم آورد).

ولى در اين ميان، افراد مخلص ومورد وثوق امام، چون عدى بن حاتم وزيد بن حسين طائى خواهان تأنّى بيشترى بودند تا شايد از طريق نامه نگارى ومذاكره مشكل برطرف گردد. لذا عدى رو به امام كرد وگفت:

اماما، اگر مصلحت مى دانيد كمى تأنّى كنيد وبه آنان مهلت بدهيد تا نامه هاى آنان برسد ونمايندگان اعزامى شما با آنان مذاكره كنند.اگر پذيرا شدند هدايت مى يابند، وصلح براى هر دو طرف بهتر است واگر بر لجاجت خود ادامه دادند ما را به سوى آنان حركت ده.

امّا در مقابل آنان، اكثر سران سپاه على (عليه السلام) خواهان حركت سريع به سوى شام بودند ودر آن ميان يزيد بن قيس ارحبى، زياد بن نضر، عبد اللّه بن بديل، عمرو بن حَمِق(دو صحابى بزرگ) وحُجر بن عدى(از تابعين معروف) اصرار بيشترى مىورزيدند ودر اظهار نظرهاى خود نكاتى را ياد آور مى شدند كه درستى نظر آنان را روشن مى ساخت.