وپايبندى خود را به پيمان، در مسئله «حَكَمَين» كاملاً روشن ساخت.

معاويه، على (عليه السلام) را بهتر از وليد مى شناخت ومى دانست كه در هر دو صورت جريان به نفع او است.چه، اگر على (عليه السلام) حكومت را به او واگذار مى كرد، حكومتى مستمر وبدون درد سر نصيب او شده بود واگر چنين نمى كرد معاويه چكمه هاى خود را براى ريختن خون مردم بپا خاسته حجاز وعراق محكمتر به پا مى كرد.گذشته از اين نوع وقت گذرانى ومعطل كردن نماينده امام (عليه السلام) در شام، خود به نفع معاويه بود، زيرا بر توان رزمى خود مى افزود وآمادگى بيشترى در مردم شام براى جنگ با امام پديد مى آورد.

پاسخ امام(عليه السلام) به نماينده خود

... هدف معاويه اين است كه من در گردن او بيعتى نداشته باشم تا هرچه مى خواهد برگزيند ومى خواهد تو را معطل نگاه دارد تا مردم شام را براى جنگ بيازمايد. در همان روزهاى نخست كه من در مدينه بودم مغيرة بن شعبه نظر داد كه من معاويه را بر مقام خود ابقا كنم، ولى من نپذيرفتم.خدا روزى را نياورد كه من افراد گمراه را به كمك بگيرم.اگر دست بيعت داد(كه هيچ)، در غير اين صورت، به سوى من باز گرد.[1]

امام (عليه السلام) در اين نامه به يكى از اهداف معاويه اشاره كرده است وآن اينكه وى با اين پيشنهاد به سياست «دفع الوقت» متشبّث شده ومى خواهد در فاصله نگاشتن وبازگشت پاسخ آن، به توان رزمى خود بيفزايد واگر پاسخ امام (عليه السلام) منفى باشد (كه خواهد بود)، با قدرت بيشتر در مقابل آن حضرت صف آرايى كند.

جرير به سازش با معاويه متهم مى شود

تأخير جرير در سرزمين شام مردم عراق را بر آن داشت كه او را به سازش با