دشمن متهم كنند. چون سخن مردم به گوش امام (عليه السلام)رسيد در باره او گفت:مجدداً نامه اى مى نويسم وبه اقامت او در شام خاتمه مى دهم. اگر از اين به بعد نيز در شام اقامت گزيد، يا فريب خورده ويا فرمان ما را ناديده گرفته واز در مخالفت در آمده است.ازاين جهت،امام (عليه السلام) نامه اى به شرح زير به جرير نوشت:

...هرگاه نامه من به تو رسيد، معاويه را بر اظهار نظر قاطع وادار كن واو را در ميان جنگ كوچ دهنده(كه مايه آوارگى جنگجويان مى شود) يا تسليم خوار كننده مخيّر ساز.هرگاه جنگ را برگزيد هر نوع امان وعهدى را كه در ميان بوده از او بردار واگر تسليم شد از او بيعت بگير.[1]

وقتى جرير نامه امام (عليه السلام) را دريافت آن را براى معاويه خواند وبه او چنين گفت: قلب آدمى در سايه گناه بسته مى شود ودر پرتو توبه باز مى گردد، ومن قلب تو را بسته مى انديشم. ميان حق وباطل قرار گرفته اى وبه چيزى مى نگرى كه در دست غير توست. معاويه به وى گفت: در مجلس ديگر نظر قطعى خود را اعلام مى دارم. او وقتى نظر خود را اعلام كرد كه مردم شام با او بيعت كرده ومعاويه آنان را آزموده بود. در آن هنگام بود كه نماينده امام (عليه السلام) را مرخص كرد كه به آن حضرت ملحق شود ونامه اى به امام نوشت كه گروهى از تاريخنگاران آن را آورده اند:

...چنانچه مهاجران وانصار در حالى با تو بيعت مى كردند كه تو از خون عثمان برى بودى در آن صورت خلافت تو به سان خلافت سه خليفه قبلى بود، ولى تو مهاجران را بر ريختن خون عثمان تحريك كردى وانصار را از حمايت او بازداشتى. در نتيجه جاهل از تو اطاعت كرد وناتوان توانا شد.مردم شام تصميم گرفته اند كه با تو بجنگند تا هنگامى كه قاتلان عثمان را به آنها تحويل دهى. هرگاه چنين كنى، مسئله خلافت در شوراى مسلمين مطرح مى شود.به جانم سوگند كه وضع تو با من مانند وضع تو با طلحه وزبير