كار از كار گذشته بود ومعاويه مردم شام را آماده نبرد با امام (عليه السلام) كرده بود.علّت سهل انگارى او اين بود كه از هنگام ورود به شام فريب وعده هاى امروز وفرداى معاويه را خورد وحاكم معزول شام با شيطنتهاى اموى خود از هر نوع اظهار نظر خوددارى كرده ونماينده امام (عليه السلام)را بين خوف ورجاء نگاه داشت وجرير به اميد اينكه بتواند معاويه را وادار به بيعت كند وشكاف را از بين ببرد، توقف را بر خود شايسته ديد وپيوسته خواهان نظر قاطع معاويه بود.

اظهار نظر قاطع براى معاويه در روزهاى نخست مقرون به صلاح نبود. البتّه نظر او از نخستين روزهاى ورود نماينده امام (عليه السلام)مخالفت وسركشى وياغيگرى بر خلافت مركزى بود، امّا چنين اظهار نظرى در آن روزها سبب مى شد كه نماينده امام (عليه السلام) به كوفه باز گردد وآن حضرت را در جريان مخالفت معاويه بگذارد وطبعاً امام (عليه السلام) نيز در سركوبى مخالفان حق درنگ نمى كرد واو را با ارتشى گران بر سر او مى ريخت وريشه فساد را مى كَند.

بارى، معاويه نماينده امام (عليه السلام) را به عناوين گوناگون در شام معطّل كرد تا همكارى عمرو عاص را در نبرد با حكومت مركزى به دست آورد وآن گاه با اعزام گروههاى تبليغى به اطراف شام، سيماى بس زننده اى از على (عليه السلام) در دلهاى مردم آن منطقه ترسيم كرد واز علاقه آنان به خلافت وجانشينى رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) به نفع شخص خود استفاده بُرد. او بر اين نيز اكتفا نكرد وموافقت زاهد معروف شام شرحبيل را، كه نفوذ خاصى در افكار عمومى داشت، براى مخالفت با امام جلب نمود واين زاهد فريب خورده آنچنان بر جنگ با على (عليه السلام) همّت گماشت كه اگر، بر فرض، معاويه هم كوتاه مى آمد او مردم ساده لوح شام را بر ضدّ امام بسيج مى كرد.

اين موفقيّتهاى شيطانى براى معاويه از آن جهت رخ داد كه جرير نماينده امام (عليه السلام) در انجام وظيفه اى كه به او محوّل شده بود فريب ظاهر سازى معاويه را خورد وامام (عليه السلام) را در اخذ تصميم بر قلع ماده فساد معطل كر دوهنگامى به