برخوردار نبودند كه به تنهايى بتوانند بر ضدّ حكومت مركزى بشورند وسپاهى را از از مكّه تا بصره رهبرى كنند. اگر همسر رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) در ميان آنان نبود واگر ثروت كلان امويان را در اختيار نداشتند در همان مكّه توطئه آنان بر ملا ونقشه هايشان نقش بر آب مى شد. بارى، آنان در پوشش خونخواهى عثمان واينكه على (عليه السلام) قاتل يا هوادار قاتلان اوست مكّه را به عزم بصره ترك گفتند ودر طىّ راه پيوسته شعار «يالثاراتِ عثمان» سر مى دادند. ولى اين شعار چندان مسخره بود كه حتى نزديكان عثمان نيز بر آن مى خنديدند. دو ماجراى زير شاهد صدق اين مطلب است:

سعيد بن عاص در منطقه «ذات عِرق» با كاروان ناكثان، كه در رأس آنان طلحه وزبير بودند، ملاقات كرد. سعيد كه خود از آل اميّه بود، رو به مروان كرد وگفت: كجا مى رويد؟ مروان در پاسخ گفت:مى رويم تا انتقام خون عثمان را بگيريم. سعيد گفت: چرا راه دور مى رويد; قاتلان عثمان همانان هستند كه در پشت سر شما حركت مى كنند(يعنى طلحه وزبير).[1]

ابن قتيبه در اين مورد روشنتر سخن گفته است.او مى نويسد:

وقتى طلحه وزبير وعايشه در سرزمين «ابوطاس» از منطقه خيبر فرود آمدند، سعيد بن عاص، د رحاليكه مغيرة بن شعبه او را همراهى مى كرد، با كمان سياهى كه بر دست داشت به سراغ عايشه رفت وگفت:كجا مى روى؟گفت: به بصره. سعيد گفت: چه مى خواهى؟گفت: انتقام خون عثمان را. سعيد گفت: اى امّ المؤمنين! قاتلان عثمان در ركاب تو هستند. آن گاه به سراغ مروان رفت وهمين گفتگو را با او نيز داشت وگفت:قاتلان عثمان همين طلحه وزبير هستند كه با كشتن او حكومت را براى خود مى خواستند، امّا چون به هدف خود نرسيده اند مى خواهند خون را با خون وگناه را با توبه بشويند.[2]

مغيرة بن شعبه، كه پس از شهادت على (عليه السلام) دست راست معاويه به