ومصر، گروهى به عنوان آمر به معروف و ناهى از منكر وبازدارنده خليفه از كارهاى مخالف كتاب الهى وسنّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) وسيره شيخين رهسپار مدينه شوند وبا همفكران مدنى خود چاره اى براى توبه وبازگشت خليفه به اسلام واقعى يا كناره گيرى از خلافت بينديشند.

بلاذرى در «انساب الاشراف» مى نويسد:

در سال 34 هجرى اشخاص مخالف سيره خليفه از سه شهر كوفه وبصره ومصر در مسجد الحرام دور هم گرد آمدند ودر باره كارهاى عثمان به گفتگو پرداختند وهمگى تصميم گرفتند كه به عنوان شاهد وگواه بر اعمال ناشايست خليفه به شهرهاى خود بازگردند وبا كسانى كه با آنان در اين مورد همفكرند به گفتگو بپردازند ودر سال آينده در همان ايّام در مدينه با هم ملاقات كنند ودر باره خليفه تصميم بگيرند. اگر او از كارهاى خود بازگشت رهايش سازند ودر غير اين صورت وى را از كار بركنار كنند.

از اين رو، در سال بعد (سال 35هجرى)، مالك اشتر در رأس يك گروه هزار نفرى از كوفه، حُكيم بن جبلّه عبدى در رأس يك گروه صدو پنجاه نفرى از بصره، كنانة بن بُشر سكّونى تجيبى وعمر وبديل خزاعى در رأس چهار صد نفر يا بيشتر از مصر وارد مدينه شدند وگروه عظيمى از مهاجرين وانصار كه با روش خليفه سخت مخالف بودند به آنان پيوستند.[1]

مسعودى مى نويسد:

چون عبد اللّه بن مسعود وعمّار ياسر ومحمّد بن ابى بكر مورد بى مهرى خليفه قرار گرفته بودند، قبيله «بنى زُهَر» به پشتيبانى عبد اللّه و«بنى مَخزوم» به حمايت از عمار و«تَيْم» به جهت محمّد بن ابى بكر ونيز ديگرانى غير از اين سه گروه به شورشيان پيوستند وخانه خليفه را محاصره كردند. هيأت مصرى نامه اى به خليفه نوشت كه مضمون آن چنين است:

امّا بعد; خداوند وضع هيچ قومى را دگرگون نمى سازد مگر اينكه آنان در خود تغييرى دهند. خدا را، خدا را، سپس خدا را كه حظّ خود را از آخرت فراموش مكن. به خدا سوگند ما براى خدا خشم مى كنيم وبراى خدا خشنود مى شويم. ما هرگز شمشيرهاى خود را از دوشهايمان به زمين نمى گذاريم تا توبه صريحى نسبت به اعمالت به ما برسد. اين گفتار وكار ماست.[2]