وقتى عثمان تعهّد خود را، مبنى بر عمل به سنّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) وروش شيخين، زير پا نهاد، مردم به عبد الرحمان اعتراض كردند وگفتند:همه اين انحرافها كار توست. او در پاسخ مى گفت:من فكر نمى كردم كار به اين جا منتهى شود.بر من كه با او سخن نگويم.واز آن روز عبد الرّحمان تا آخرين لحظه حيات خود با او سخن نگفت.حتّى وقتى عثمان در دوران بيمارى عبد الرحمان از او عيادت كرد، او از خليفه چهره برتافت وحاضر به سخن گفتن با وى نشد.[1]

بارى، تعداد كسانى كه با گفتار خود بر ضدّ خليفه شوريدند ومقدّمات قتل او را فراهم ساختند بيش از آن است كه در اينجا نام برده شوند. ذكر دو مورد ديگر مهم است وآن اينكه طلحه وزبير بيش از همه از او انتقاد مى كردند. به هر حال، براى آشنايى با اسامى وسخنان مخالفان ديگر وتلاشهاى آنان در سقوط خليفه از منصب خلافت به كتب تاريخى مراجعه شود، زيرا هدف ما شرح سقوط خلافت عثمان نيست، بلكه بيان زمينه هاى بيعت مردم با على (عليه السلام) است.

محاصره خانه عثمان

عوامل پنجگانه شورش، كار خود را كرد وبى توجهى عثمان به نقايص واشكالات حوزه خلافت خود سبب شد كه از مراكز اسلامى مهمّ آن روز، مانند كوفه وبصره