تعهّد خليفه در برابر شورشيان

محاصره خانه سبب شد كه خليفه كار را جدّى بگيرد ودر شكستن حصار تلاش كند. ولى او از عمق شورش آگاه نبود وافراد خوشنام جامعه را از بدنامان آن به خوبى تشخيص نمى داد. او گمان مى كرد كه با وساطت مُغَيرة بن شعبه يا عمرو عاص غائله خاتمه مى يابد. از اين رو، آن دو را براى خاموش كردن آتش انقلاب به بيرون خانه فرستاد. وقتى انقلابيون با اين چهره هاى منفور روبرو شدند بر ضدّ آنان شعار دادند. به مغيره گفتند: اى فاسقِ فاجر برو، برو; وبه عمروعاص گفتند: اى دشمن خدا برگرد كه تو فرد امينى نيستى. در اين هنگام فرزند عمر خليفه را متوجه موقعيّت على (عليه السلام) ساخت وگفت كه فقط او مى تواند اين شورش را بخواباند. از اين رو، خليفه از آن حضرت درخواست كرد كه اين گروه را به كتاب خدا وسنّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) دعوت كند. وامام (عليه السلام) پذيرفت كه اين كار را انجام دهد به شرط آنكه خليفه بر آنچه على (عليه السلام) از طرف او تضمين مى سپارد عمل كند. على (عليه السلام) تصميم گرفت كه از طرف او ضمانت كند كه خليفه به كتاب خدا وسنّت پيامبر عمل نمايد.شورشيان نيز با طيب خاطر تضمين على (عليه السلام) را پذيرفتند.وآن گاه به همراه آن حضرت بر عثمان وارد شدند واو را سخت نكوهش كردند. او نيز توافق آنان را پذيرفت وقرار شد كه در اين مورد تعهّد كتبى بدهد. پس تعهّد نامه اى به شرح زير نوشت:

اين نامه اى است از بنده خدا عثمان امير مؤمنان به كسانى كه بر او ايراد وانتقاد كرده اند.خليفه تعهّد مى سپارد كه به كتاب خدا وسنّت پيامبر عمل كند; محرومان را مورد عطا قرار دهد; به خائفان امنيت بخشد; تبعيديان را به اوطانشان بازگرداند; ارتش اسلام را در سرزمين دشمن متوقف نسازد;... على بن ابى طالب حامى مؤمنان ومسلمانان است وبر عثمان است كه بر اين تعهّد عمل كند.

گروهى مانند زبير، طلحه، سعد وقّاص، عبد اللّه بن عمر، زيد بن ثابت،