اميّه هستند گفت: «گوى خلافت را دست به دست در ميان خود بگردانيد...».[1]

ابوموسى اشعرى يمنى استاندار كوفه بود.اين امر براى كارگزاران خلافت قابل حمل نبود كه فردى غير اموى چنين پستى را اشغال كند. از اين رو، شبل بن خالد در يك مجلس محرمانه، كه همگى حاضران را امويان تشكيل مى دادند، رو به آنان كرد وگفت:چرا سرزمينى به اين وسعت را به ابوموسى واگذار كرديد؟خليفه پرسيد:چه كسى را در نظر دارى؟ شبل اشاره به عبد اللّه بن عامر كرد كه در آن روز بيش از شانزده سال نداشت![2]

بر اثر اين طرز تفكر بود كه سعيد بن عاص اموى استاندار كوفه بر بالاى منبر مى گفت:«عراق چراگاه جوانان قريش است».

اگر فهرست كارگزاران حكومت عثمان از لا به لاى اوراق تاريخ استخراج شود صدق گفتار خليفه سوّم روشن مى گردد، آنجا كه مى گفت:

«لَوْ أَنَّ بِيَدي مَفاتِيحَ الْجَنَّةِ لأَعْطَيْتُها بَنِي أُمَيَّةَ حَتّى يَدْخُلُوا مَنْ آخِرُهُمْ».[3]

اگر كليدهاى بهشت در اختيار من بود، آن را به بنى اميه مى دادم تا آخرين فرد آنان وارد بهشت شود.

چنين حبّ مفرط وبى حدّ وحسابى سبب شد كه مردم از ستم حكّام خليفه وسياستگزاران حكومت وى به ستوه آيند وانديشه شورش بر خليفه د رجامعه رشد كند وبه خلافت وحيات عثمان خاتمه دهد.

تحولاتى كه تنها در استانهاى كوفه ومصر در طول خلافت عثمان، از حيث جابه جا كردن استانداران، رخ داد نشان دهنده شيوه سياسى او در سپردن كارها به امويان است:

روزى كه خليفه زمام امور را به دست گرفت مغيرة بن شعبه را از استاندارى