وضع رقّتبارى جان سپرد، هرگز عاطفه او نجوشيد. وقتى عمّار در زير مشت ولگد كارپردازان خلافت قرار گرفت واز حال رفت، خليفه هيچ متأثّر نشد.

تعصّب خليفه به خاندان «بنى ابى معيط» قابل كتمان نبود وحتى خليفه دوّم نيز اين مسئله را درك كرده بود; به اين جهت به ابن عباس گفته بود:

«لَوْ وَلَّيها عُثْمانُ لَحَمَّلَ بَنِي أَبِي مُعِيط عَلى رِقابِ النّاسِ وَ لَوْ فَعَلَها لَقَتَلُوهُ».[1]

اگر عثمان زمام خلافت را به دست بگيرد فرزندان «ابى معيط» را بر مردم مسلّط مى سازد، واگر چنين كند او را مى كشند.

وقتى عمر به تشكيل شورا دستور داد ودر آن عثمان را نيز وارد ساخت رو به او كرد وگفت:«اگر خلافت از آنِ تو شد از خدا بپرهيز وآل ابى معيط را بر مردم مسلّط مكن».

وقتى عثمان وليد بن عتبه را به استاندارى كوفه گماشت امير مؤمنان وطلحه وزبير به گفتار عمر استناد جستند وبه عثمان گفتند:

«أَلَمْ يُوصِكَ عُمَرَ أَلاّ تُحَمِّلَ آلَ بَنِي مُعيط وَ بَنِي أُمَيَّةَ عَلى رِقابِ النّاسِ؟».[2]

مگر عمر به تو سفارش نكرد كه آل بنى معيط وبنى اميّه را برگرده مردم مسلّط نكنى؟

ولى سرانجام عاطفه وعلاقه بر تمام ملاكها وسفارشها وخير انديشيها پيروز شد ومراكز حسّاس اسلامى در دست امويان قرار گرفت.وچنان شد كه گروهى مست قدرت وفرمانروايى وگروه ديگر مشغول گرد آورى مال بودند، در حالى كه مسلمانان مناطق دور ونزديك، غرامت پرداز تعصّب فاميلى خليفه به حساب مى آمدند.

عثمان در حقيقت از گفتار پير خاندان اميّه، ابوسفيان، پيروى كرد كه در روز گزينش عثمان براى خلافت وارد منزل او شد وهنگامى كه فهميد همه اطرافيان از بنى