ابوبكر حقّ نمك را ادا كرد

در گزينش ابوبكر براى خلافت، عمر كوشش بسيار كرد وانگيزه او در اين كار آن بود كه پس از درگذشت ابوبكر، كه با عمر فاصله سنّى داشت، مقام خلافت از آنِ او باشد. در آغاز كار امير مؤمنان (عليه السلام) رو به عمر كرد وگفت:

نيك بدوش كه بهره اى از آن براى تو است.امروز براى او محكم ببند تا فردا به تو بازَش گردانَدْ.[1]

ابوبكر هم نمك نشناسى نكرد ودر بستر بيمارى ودر حالى كه آخرين لحظات زندگى را مى گذراند، عثمان را احضار كرد وبه او دستور داد كه چنين بنويسد:

اين عهدنامه عبد اللّه بن عثمان [2] است به مسلمانان در آخرين لحظه زندگى دنيا ونخستين مرحله آخرت; در آن ساعتى كه مؤمن به كار وانديشه ونيكوكارى وكافر در حال تسليم است.

سخن خليفه به اينجا كه رسيد بيهوش شد.عثمان به گمان اينكه خليفه پيش از اتمام وصيت درگذشته است، عهد نامه را از پيش خود به آخر رسانيد وچنين نوشت:

پس از خود، زاده خطّاب را جانشين خود قرار داد.

چيزى نگذشت كه خليفه به هوش آمد وعثمان آنچه را به جاى او نوشته بود خواند.ابوبكر از عثمان پرسيد كه چگونه وصيت ما را چنين نوشتى؟وى گفت: مى دانستم كه به غير او نظر ندارى.