اعظم. من نخستين فردى هستم كه به او ايمان آورده او را در اين راه تصديق كرده ام.من استوارترين شمادر جهاد با مشركان، اعلمِ شما به كتاب وسنّت پيامبر، آگاهترينِ شما بر فروع واصول دين، وفصيحترينِ شما در سخن گفتن وقويترين واستوارترينِ شمادر برابر ناملايمات هستم.چرا در اين ميراث با من به نزاع برخاستيد؟[1]

امير مؤمنان (عليه السلام) در يكى ديگر از خطبه هاى خود، خلافت را از آنِ كسى مى داند كه تواناترينِ افراد بر اداره امور مملكت وداناترينِ آنها به دستورات الهى باشد; چنانكه مى فرمايد:

اى مردم، شايسته ترين افراد براى حكومت، تواناترينِ آنها بر اداره امور وداناترينِ آنها به دستورات الهى است. اگر فردى كه در او اين شرايط جمع نيست به فكر خلافت افتاد از او مى خواهند كه به حق گردن نهد، واگر به اِفساد خود ادامه داد كشته مى شود.[2]

اين نه تنها منطق حضرت على (عليه السلام) است بلكه برخى از مخالفان او نيز كه گاه با وجدان بيدار سخن مى گفتند به شايستگى حضرت على (عليه السلام)براى خلافت اعتراف مى كردند واذعان داشتند كه با مقدّم داشتن ديگرى بر او حقّ بزرگى را پايمال كرده اند.

هنگامى كه ابوعبيده جرّاح از امتناع حضرت على (عليه السلام) از بيعت با ابوبكر آگاه شد رو به امام كرد وگفت:

زمامدارى را به ابوبكر واگذار كه اگر زنده ماندى واز عمر طولانى برخوردار شدى تو نسبت به زمامدارى از همه شايسته تر هستى، زيرا ملكات فاضله وايمان نيرومند وعلم وسيع ودرك وواقع بينى وپيشگامى در اسلام وپيوند خويشاوندى ودامادى تو نسبت به پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)بر همه محرز است.[3]